สนามบินสุวรรณภูมิ
ผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมามากมาย บางคนมารับมาส่งครอบครัวญาติมิตรสหาย นิโคลัสอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ในวงแขน นัตน์ตาเล็กสีเทาหม่น ลุกวาวอย่างตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่ที่ได้พบเห็น
หนุ่มน้อยร่างจ้ำม่ำเป็นที่สนอกสนใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา เสียงเล็ก ๆ ร้องอ้อแอ้ตลอดทาง มือเล็กป่ายแปะตามใบหน้าของผู้เป็นพ่ออย่างตื่นเต้น
“เจ้าลูกหมู อยู่นิ่ง ๆ สิ” นิโคลัสหอมฟัดแก้มเจ้าตัวเล็กอย่างมันเขี้ยว
นัตน์ตาคู่คมจับจ้องมองหญิงสาวข้างตัวอย่างน้อยใจ วันนี้เธอไม่พูดกับเขาแม้แต่สักคำเดียว มันน่าน้อยใจเหลือเกินนะ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยู่กัน ทำไมหนูขวัญไม่สนใจเขาบ้างนะ
เมื่อถึงเวลาที่จะต้องใกล้ไปเช็กอิน ช่วงสุดท้ายที่ต้องล่ำลาจากกัน มาดามอลิสเซียและคุณนิคาไลน์พูดอวยพรให้กับบุตรชายของตนและกอดล่ำลากัน นิโคลัสหันไปมองของขวัญที่กำลังยืนหยอกล้อเจ้าตัวเล็กอยู่ นิโคลัสขอตัวไปล่ำลาหนูขวัญกับเจ้าตัวเล
