ยัยแว่นวิศวะของหมาซาน[ Engineer's darling ]

ENGINEER'S DARLING 4

ห้องน้ำหญิงในคณะวิศวกรรมศาสตร์ มักเป็นที่หลบลมร้อนและแดดแรงระหว่างคาบเรียนได้เป็นอย่างดี สถานที่ตรงนี้จึงเป็นจุดที่เหล่านักศึกษาหญิงมักมารวมตัวกันทุกครั้งที่หมดชั่วโมงเรียน

บ่ายวันนี้เช่นกัน คะนึงที่พึ่งเรียนเสร็จในช่วงเช้าแวะเข้าไปล้างหน้าล้างตาอย่างที่เคยเป็นประจำ ใบหน้าสวยยังคงมีร่องรอยความหม่นเศร้าบนใบหน้า หลายวันแล้วที่ซานหายเงียบไป แต่คะนึงก็ยังคงไม่เข้าใจ ว่าสาเหตุของเรื่องมันเกิดจากอะไร

ไม่ทันได้คิดไตร่ตรองเรื่องราวทั้งหมดให้ถี่ถ้วน เสียงหัวเราะคิกคักของคนกลุ่มหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากอีกฝั่งของห้องน้ำ เธอหยุดชะงักโดยสัญชาตญาณ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหลบในห้องน้ำ พลางเงี่ยหูฟังว่าคนเหล่านั้นกำลังสนทนากันถึงเรื่องอะไร

"ยัยแว่นเหรอ? ที่เรียนวิศวะคอมปีหนึ่งอ่านะ ใส ๆ ซื่อ ๆ ท่าจะอ่อนต่อโลก น่าสงสารเนอะ…"

คะนึงขมวดคิ้วหม่น คนที่พวกนั้นพูดถึงคงไม่ใช่เธอหรอกมั้ง คนที่ใส่แว่นมีตั้งเยอะแยะ คงไม่บังเอิญเป็นเธอไปได้หรอก คะนึงพยายามบอกตัวเอง แต่แล้วชื่อของคนคนหนึ่งกลับทำให้เธออึ้งจนตัวชา

"กูไม่เชื่อว่าระดับพี่ซานจะจริงจังกับยัยนั่นถึงขั้นจูบ ขนาดยัยบิวตี้เด็กวิศวะเคมีคบกันเจ็ดวันฟันครั้งเดียวก็ทิ้ง แถมแม่ง! พี่ซานไม่เคยจูบนางเลยนะ และอีกหลายคนที่ได้แค่วันไนท์ แต่พี่ซานไม่จูบเลยสักคน อารมณ์แบบเอาเล่น ๆ กลัวถุงยางหมดอายุไรงี้อ่า"

คะนึงที่แอบฟังอยู่ถึงกับยกมือมาปิดปาก และน้ำตาไหลพรากกับสิ่งที่ได้ยิน

"จริงเหรอแก? แล้วถ้าพี่แกจูบยัยแว่นจริง พวกผู้หญิงพวกนั้นไม่อกแตกตายเหรอวะ"

คนที่แอบฟังถึงกับแย้งในใจ เธอต่างหากที่ควรอกแตกตาย ที่ได้รู้ว่าต้องมาจูบกับผู้ชายที่นิสัยห่วยแตกขนาดนี้

"ฉันว่าพี่ซานอาจจะไม่ได้จูบยัยนั่นจริงก็ได้ แต่เขาแค่อยากเอาชนะแฟนแกเลยแต่งเรื่องขึ้นรึเปล่า"

"แต่พี่กัสแฟนฉันบอกว่าพี่ซานจูบยัยนั่นจริง ๆ นะ พี่เขาเล่าให้ฟังเมื่อคืน เพื่อนขำกันทั้งโต๊ะ! พี่ซานพูดเองเต็มปากเต็มคำเลย"

"ฮ่า ๆ ท่าจริงก็น่าขำดิ คิดภาพไม่ออกเลยว่าใสซื่ออย่างยัยนั่น พี่ซานจะทำหน้าตายังไงวะ ได้กินแกงจืดครั้งแรก ทั้งที่กินแต่แกงเผ็ดกับต้มยำมาตลอด ฮ่า ๆ"

เสียงหัวเราะดังขึ้นก้องห้องน้ำหญิง แล้วตามด้วยเสียงเปิดน้ำจากก๊อก และยังเมาส์มอยกันต่อไม่หยุด

"คือแบบ...พี่ซานแค่รับเดิมพันเว้ย นึกภาพออกปะ ถ้าพี่แกจีบยัยนั่นติด พวกพี่กัสกับเพื่อน ๆ ในกลุ่ม จะยอมให้พี่ซานเป็นหัวหน้าแก๊ง แต่ถ้าจีบไม่ติดพี่ซานต้องคลานสี่ขารอบสนามกีฬาเป็นหมาอ่า คิดดู! ฮ่า ๆ"

หัวใจของคะนึงเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ สิ่งที่เธอได้รับรู้มันทำให้เธอตาสว่างและได้คำตอบของหลายวันที่ผ่านมา ว่าซานหายไปเพราะอะไร มาวันนี้เธอได้รู้และเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว

"เอ้อ! ลืมไปเลย เมื่อคืนมีคลิปที่เพื่อนในกลุ่มพี่กัสถ่ายลงในไลน์กลุ่มด้วย เดี๋ยวพวกแกดูนะ โคตรตลกอ่า"

บทสนทนานี้ทำให้คะนึงพยายามเงียบสุดความสามารถ ทั้งที่เธอกำลังแอบสะอื้นจนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง แต่เธออยากได้ยินว่าเสียงในคลิปที่ว่า มันมีเขาอยู่จริงหรือเปล่า

[มึงได้ยัยนั่นแล้วใช่ไหมวะ ไอ้ซาน? ]

[ไม่...แค่จูบ]

นั่นเสียงของเขา...คะนึงกะพริบตาถี่ ๆ ทั้งสับสนและเสียใจเป็นที่สุด

"เห็นไหมฉันบอกแล้ว" หนึ่งในนั้นพูดแทรกขึ้นระหว่างคลิป

[ แต่ไอ้ซานมันได้จูบแรกของยัยแว่นเลยนะเว้ยพวกมึง ]

[ ก็แค่จูบ...พวกมึงทำอย่างกับเป็นเรื่องใหญ่ ]

คะนึงถึงกับหน้าชา แค่จูบงั้นเหรอ? มันคงเป็นแค่เรื่องปกติสำหรับเขาสินะ คงมีแต่เธอที่คิดว่ามันสำคัญ

[ เฮ้ย! แต่มันคือจูบแรกของยัยแว่นเลยนะ ]

[ ใช่...ได้ยินมาว่าพวกวิศวะคอมฯ มันตามจีบกันเกือบตายเลยนะเว้ย! แต่สุดท้ายก็จีบไม่ติดเลยสักคน ไอ้ขุนพลเพื่อนกูไปเฝ้าหน้าห้องเรียนทุกวัน แม่ง! ยังชวดอ่า แสดงว่ามึงยอดเยี่ยมที่สุดแล้วไอ้ซาน ]

[ แต่พูดก็พูดนะ ยัยแว่นนี่ก็ฮอตเหมือนกันนะ กูได้ยินพวกผู้หญิงเขาเมาส์กันว่า มีคนตามจีบยัยนี่เยอะจนหัวกระไดคณะไม่เคยแห้งเลย นี่ถ้าเธอใจไม่แข็งนะ ป่านนี้นับแต้มไม่ไหวเลยล่ะ ]

[ แล้วไง? สุดท้ายจูบแรกของยัยนั่นก็เป็นของกู ]

ดูเขาจะภาคภูมิใจที่ได้เป็นจูบแรกของเธอมากเหลือเกิน คะนึงไม่อยากคิดเลยว่าถ้าวันนั้นเธอตกเป็นของเขา และเขาได้เป็นคนแรกของเธอ เขาจะพูดถึงเธอได้เหลวแหลกขนาดไหน

[ เฮ้ย! มันหวงว่ะ ฮ่าๆๆ ]

คะนึงรู้สึกเกลียดเสียงหัวเราะทั้งในคลิปและนอกคลิปตอนนี้เหลือเกิน มันคงจะสะใจพวกเขามากสินะ กับความน่าอับอายของเธอ ไม่รู้คลิปวิดีโอนี้ยาวแค่ไหน แต่ประโยคท้าย ๆ ก็เล่นเอาเธอจุกไปทั้งใจเลยทีเดียว

[ กูต้องโอเคดิ แล้วกูต้องรู้สึกยังไงวะ กูรู้โว้ย ว่าทุกอย่างมันเป็นแค่เกม กูไม่เถียงหรอกว่ามันมีช่วงที่ขัดใจกู แต่กูโอเค...ทำไมมึงไม่คิดว่า กูอาจจะกำลังคิดหาทางบอกเลิกเธออยู่ก็ได้ ]

[ เออ...ก็ขอให้จริงเถอะวะ อย่าให้ได้หอนเป็นหมานะมึง ]

[ คนอย่างกูคำไหนคำนั้นโว้ย กูไม่ยอมคลานสี่ขารอบสนามกีฬาแน่ ]

[ เออ...กูจะรอดู ]

เสียงทุ้ม ห้าว และเต็มไปด้วยความมั่นใจ คือเสียงเดียวกันกับที่เคยพร่ำบอกว่าชอบเธอ อยากเป็นคนแรกคนเธอ คะนึงเม้มริมฝีปากแน่นและกลั้นก้อนสะอื้นจนปวดร้าวไปทั้งใจ ทุกอย่างที่เธอได้ยิน มันชัดเจนจนเธอไม่อาจหลอกตัวเองได้

"แหม...แต่ก็แอบสงสารยัยแว่นเนอะ ใสซื่อเกิน คงตามพี่ซานไม่ทันหรอก"แฟนของกัสเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเห็นใจ

"ก็ช่วยไม่ได้ อ่อนแอก็แพ้ไปตามระเบียบ ริอ่านจะมีแฟนเป็นพวกที่มีเขี้ยวเล็บ มันก็ต้องแข็งแกร่งทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่งั้นก็ได้เป็นแค่...ของเล่น"

"พี่ซานทั้งหล่อ รวย และเลือกได้ขนาดนั้น ยัยนั่นควรรู้ตัวแต่แรก ไม่ควรหวังสูงจนตัวเองต้องตกลงมาเจ็บแบบนี้ แต่ก็น่าเห็นใจ นี่ถ้าโดนพี่ซานเจาะไข่แดงไปแล้วนะ คงตายทั้งเป็นแน่ ๆ"

มือเรียวเล็กกำแน่นเข้าหากัน ทุกถ้อยคำที่ได้ยิน เหมือนเป็นการตอกย้ำความโง่เขลาของเธอเอง เป็นเธอเองที่ใจง่ายและไม่ทันระวังตัว จนเผลอมอบหัวใจให้เขาไปทั้งใจขนาดนี้

ภาพคืนวันดี ๆ ที่เคยมีร่วมกันแทรกซ้อนเข้ามานับไม่ถ้วน รอยยิ้มของเขา น้ำเสียงของเขา ภาพในคืนวันที่เขากอดเธอ สัมผัสอ่อนโยนที่เขามอบให้เธอ คำพูดที่เคยกระซิบว่า "ชอบเธอ"ทุกอย่างมันล้วนเป็นคำโกหกหลอกลวง

เธอไม่รู้ว่าอะไรเจ็บกว่ากัน ระหว่างความจริงที่ได้รู้ กับความคาดหวังที่เธอเคยมีในตัวเขา เหมือนว่าทั้งสองอย่างมันเป็นเรื่องที่ทำให้เธอเจ็บปวดมากพอ ๆ กัน

ประตูห้องน้ำเปิดออกเงียบ ๆ หลังจากที่คนเหล่านั้นออกไปหมดแล้ว คะนึงก้าวเท้าออกมาช้า ๆ ด้วยร่างกายที่เหมือนจะทรุดลงอย่างหมดแรง ดวงตาและใบหน้าที่แดงก่ำจากการร้องไห้ ตอกย้ำถึงข่าวร้ายของตัวเธอได้เป็นอย่างดี จากวันนี้เธอจะไม่มีเขาในชีวิตอีกแล้ว...