ยัยแว่นวิศวะของหมาซาน[ Engineer's darling ]

ENGINEER'S DARLING 1

'ยัยแว่นวิศวะคอมปีหนึ่ง จีบยากที่สุดแล้วในมหา'ลัย ใครจีบยัยนี่ได้นะ กูยอมกราบส้นตีนเลย'

'ใครวะ!'

'อ้าว! ก็น้องคะนึงไง ยัยเด็กเรียนแว่นหนาเตอะอ่า แม่ง! เรียนจัดจนแทบจะตัดทางโลกแล้วมั้งกูว่า'

'จะยากสักเท่าไหร่กัน เจอไอ้หมาซานวิศวะเครื่องกลอย่างเพื่อนกูเข้าไป อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟทุกราย'

'เฮ้! ทำไมต้องเป็นกูวะ'

'อ้าว! หรือมึงป๊อดวะ'

เพราะประโยคนี้ของเพื่อนในกลุ่มที่หยิบมาคุยกันเล่น ๆ ในวันนั้นทำให้เขาได้มานั่งอยู่ในหอหญิงโซนหอพักนิสิตอันเงียบสงัดตอนนี้

และที่นี่เงียบมากจริง ๆ จนเขาได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองที่ดังแรงจนราวกับว่าเขากำลังหายใจผิดปกติ

ซาน หนุ่มวิศวะเครื่องกลปีสาม หนุ่มฮอตที่มีผู้หญิงสนใจมากที่สุดในมหาวิทยาลัย แต่วันนี้เขากลับสวมบทบาทผู้ชายอบอุ่น เมื่ออยู่ต่อหน้า คะนึง สาววิศวะคอมปีหนึ่ง คนที่ถูกยกให้เป็นสาวแว่นเด็กเรียนที่จีบยากที่สุดในมหาวิทยาลัย

และความท้าทายนี้เอง จึงเป็นเหตุให้ซานต้องใช้ความพยายามถึงสามเดือนเพื่อเข้าใกล้เธอ และจีบเธอจนสำเร็จ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว เขาใช้เวลาในการจีบผู้หญิงไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ และก็ทิ้งภายในเวลาไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ

หลายคนคิดว่าคะนึงเป็นผู้หญิงที่เก่งและฉลาดมาโดยตลอด เพราะแบบนี้เธอจึงรอดจากการตามจีบของหนุ่ม ๆ ในมหาวิทยาลัยได้

แต่มาวันนี้...ทุกคนก็ได้รู้ว่าแท้ที่จริง คะนึงก็ไม่ต่างจากผู้หญิงทั่วไป ที่ชอบคนหล่อและหลงในคำหวานหู เธอถึงตกอยู่ในอ้อมกอดของตัวพ่อแบบซานได้

คะนึงนั่งอยู่บนขอบเตียงในชุดนอนลายการ์ตูน ผมถักเปียหลวม ๆ แว่นกรอบใหญ่หล่นอยู่บนปลายจมูก ดวงตากลมกำลังสั่นระริกด้วยความประหม่า เมื่อโดนคนที่ตนคบหาเป็นแฟนจ้องหน้าตลอดเวลาตั้งแต่เข้ามาในห้อง

ในขณะที่ร่างสูงของอีกฝ่าย นั่งชันเข่าอยู่ตรงหน้าเธอตรงขอบเตียงเดียวกันทั้งสองนั่งใกล้กันจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่าย

“จะให้พี่กลับก็ได้นะ...” เขาพูดเสียงแผ่ว แต่ในแววตากลับมีบางอย่างร้อนแรงและแน่วแน่เกินกว่าจะเรียกว่าถอย

“ไม่เป็นไรค่ะ รอฝนซาก่อนก็ได้” เสียงของเธอเบากว่าลมหายใจอีก แม้เธอจะรู้สึกอึดอัดและเกรงกลัวคำครหา แต่เวลานี้ฝนตกหนักมาก เธอก็ไม่ได้ใจดำถึงขั้นไล่ให้แฟนตากฝนกลับบ้านตอนนี้หรอก

“หนูอยู่ห้องนี้คนเดียวเหรอ?” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ติดที่เขาจะอยู่ในห้องของเธอต่อ ซานก็หาเรื่องชวนคุย เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเชียบเกินไป

“เปล่าค่ะ หนูอยู่กับเพื่อนชื่อนิชา แต่เพื่อนกลับบ้านค่ะ วันพรุ่งนี้ถึงจะกลับ”

“งั้นวันนี้พี่ก็ค้างที่นี่ได้สิ”

ซานแกล้งอำเธอเล่น ๆ แต่ใบหน้าสวยกลับแดงระเรื่อขึ้นจนดูน่ารัก

“จะบ้าเหรอ! นี่มันหอหญิงนะ”

“แต่หนูอนุญาตให้พี่เข้ามาเองนะ”

“บ้าแล้ว...ตัวเองปืนเข้ามาเองแท้ ๆ ถ้าหนูไม่เห็นและเปิดประตูให้ก่อน ป่านนี้พี่คงโดนคนดูแลหอลากคอออกไปแล้ว”

"แล้วหนูจะทนดูแฟนตัวเองถูกลากออกไปเหรอ...ใจร้ายอ่า"

พอได้ยินคำว่าแฟนเต็มปากเต็มคำของซาน คะนึงก็ถึงกับทำตัวไม่ถูก เธอเงยหน้าแล้วดันแว่นกรอบหนากลับขึ้นสันจมูกอย่างลนลาน จนซานต้องเอื้อมมาดึงแว่นของเธอแล้วเอาไปพับเก็บไว้บนโต๊ะหัวเตียง

ใบหน้าที่ไร้แว่นดูดีกว่าเดิมเป็นเท่า ทว่าตอนใส่เธอก็ไม่ได้ดูขี้เหร่ แต่ตอนนี้เจ้าตัวกลับเอาแต่ขยี้ตาเพราะมองเห็นไม่ชัดเท่าตอนใส่ ซานจึงดึงมือเล็กลงมาไม่ให้เธอขยี้ตาแบบนั้น

"อย่าดิ..." เขาทำเสียงดุ

"ก็มันไม่ชัดอ่า ใครใช้ให้ดึงออกมั่ว ๆ เล่า หนูก็ปรับสายตาไม่ทันดิ"

"ไม่ใส่เลยก็ดีนะ" เขาว่า

"ไม่ได้หรอก ถ้าไม่ชอบก็ไปจีบคนไม่ใส่แว่นสิ...เพราะหนูต้องใส่ตลอด"

เขาเบือนหน้าหนีทำเหมือนงอนเธอเล็กน้อย ทว่าดวงตาคมกริบของเขากลับไล่ไปตามลำคอระหงใต้คอเสื้อนอนที่กลัดกระดุมจนถึงคอ จนมาหยุดอยู่ตรงริมฝีปากที่เม้มแน่นเหมือนกำลังตื่นเต้นจนกดดัน

"เป็นแฟนภาษาอะไร ไล่แต่แฟนไปหาคนอื่น พี่อุตส่าห์เสี่ยงตายปีนเข้ามาหาขนาดนี้ ไม่คิดเห็นใจกันเลยเหรอ ถ้าพี่โดนคนดูแลหอกระทืบตายทำไง...หรือหนูอยากเห็นแบบนั้น"ซานบ่นด้วยความรู้สึกน้อยใจแบบไม่รู้ตัว

"เพราะทนเห็นแบบนั้นไม่ได้ไง หนูถึงยอมพาพี่มาที่ห้องของหนู"

"งั้นก็แสดงว่า พี่เป็นคนแรกที่ได้เข้ามาเหรอ?"

คะนึงพยักหน้าเบา ๆ จนซานยกยิ้มด้วยความชอบใจ ซานไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพียงแค่โน้มตัวลงมาช้า ๆ ลมหายใจของเขาเป่ารดใบหน้าสวยของคะนึงจนร้อนผ่าวไปหมด

“แล้วหนูไม่กลัวเหรอ ที่ยอมให้ผู้ชายอย่างพี่เข้ามาในห้องกลางดึก ตอนฝนตกและบรรยากาศแบบนี้...ฮึ!”

เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างใบหูสวย มืออุ่นร้อนของเขาลูบศีรษะของเธอเบา ๆ ในขณะที่ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าที่แดงซ่านของแฟนสาว ที่ไม่เคยแม้แต่จะจับมือผู้ชายคนไหนมาก่อน

คะนึงเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก เธอไม่กล้าสบตาเขา แต่ประหลาดใจที่เธอก็ไม่กล้าผลักเขาออกไปเช่นกัน

“พะ...พี่ซาน” คะนึงตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นรัว เธอไม่เคยมีใครเข้ามาใกล้ขนาดนี้ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายปนกลิ่นควันบุหรี่เจือเหงื่ออ่อน ๆ ของซานทำให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน

“หืม...เรียกชื่อพี่แบบนี้ พี่ใจไม่ดีเลยรู้มั้ย?”

เธอส่ายหน้าเบา ๆ ราวกับจะบอกไม่ให้เขาทำแบบนี้ แต่แล้วเธอก็ถึงกับสะดุ้งเมื่อเขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ

"พี่ชอบหนูนะ คะนึง..."

คำพูดนั้น...ทำให้เธอลืมทุกอย่าง ลืมว่าเขาเป็นหนุ่มฮอตที่ใคร ๆ ต่างหวาดกลัว ลืมว่าเขามีข่าวลือไม่เว้นแต่ละวันเรื่องผู้หญิง ลืมแม้กระทั่งว่าเรื่องระหว่างเขาและเธอมันดูไม่น่าเป็นไปได้เลย

ริมฝีปากของเธอสั่นระริก ก่อนจะค่อย ๆ ปิดตาลงเมื่อสัมผัสแรกของริมฝีปากอุ่นแนบลงมาบนริมฝีปากนุ่มของเธอ