“เหรอจ๊ะ” ต้นฝนฟังเพื่อนพูดแล้วรู้สึกเห็นใจพิชญ์ไม่น้อย เขาเสียสละชีวิตทั้งชีวิตดูแลบุตรสาวมาตลอด เขาบอกเธอว่าไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน เธอใจร้ายมากใช่ไหมที่คิดจะทิ้งเขาไปแบบนี้เป็นครั้งที่สอง
“ใช่จ้ะ เห็นคุณพิชญ์บอกว่ารักผู้หญิงคนหนึ่งมาก ไม่เห็นบอกเลยว่าใคร แต่สำหรับพิมพ์แล้ว คุณพิชญ์รักใคร พิมพ์ก็รักด้วยนะ” พิมพ์พิศาพูดเปิดทางให้เพื่อนที่แสนจะคิดมากได้เปิดใจอีกครั้ง
“พิมพ์ไม่หวงคุณพิชญ์เหรอ”
“หวงเหรอ ไม่หวงแต่ไม่หวง ถ้าคุณพิชญ์จะมีผู้หญิงที่รักคอยดูแลและอยู่เคียงข้าง พิมพ์เองก็ยินดีนะ พิมพ์ไม่ได้อยู่กับคุณพิชญ์ตลอดนี่นา”
“จริงเหรอจ๊ะ” ได้ยินแบบนั้น ต้นฝนก็โล่งใจ บางทีเธออาจจะคิดมากเกินไปก็ได้ ตอที่เธอรู้ว่าพิชญ์ประสบอุบัติเหตุ เธอก็เป็นห่วงเขาสุดหัวใจ เธอจะหนีหัวใจตัวเองอีกทำไม
“คุณพิชญ์ฟื้นแล้ว” พิมพ์พิศาโผไปที่ข้างเตียง มองบิดายิ้มๆ
“พ่อไม่เป็นอะไรครับ ไกลหัวใจตั้งเยอะ”
“ดีแ
