“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนสมัยนี้สามารถทำร้ายกันได้ด้วยตัวหนังสือ ทั้งที่พวกเขาไม่ได้รู้จักอะไรฉันดีเลย แต่กลับด่าทอฉันด้วยถ้อยคำเสียๆ หายๆ และก็แปลกที่ฉันเองก็ดันไปรู้สึกแย่กับพวกถ้อยคำไม่จริงพวกนั้น”
เรนิตาพูดด้วยความเศร้า ในขณะที่น้ำตาก็เริ่มเอ่อคลอเบาๆ แต่เจ้าตัวเลือกที่จะเก็บงำความเจ็บปวดนี้เอาไว้
“อย่าไปสนใจคนพวกนั้นเลยนะเรย์ คนที่รู้จักคุณดีจะรู้ว่าคุณไม่ใช่คนอย่างนั้น” ภาสกรกุมมือหญิงสาวเพื่อให้กำลังใจ พร้อมกับโกรธตัวเองที่สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถปกป้องเธอได้
“เอาจริงๆ สิ่งที่นักข่าวพวกนั้นเขียนก็เป็นความจริงนะคะ ฉันกับคุณคืนนั้นเรา…”
“ต่อให้มันเป็นเรื่องจริง แต่คนพวกนั้นก็ไม่มีสิทธิ์มาเขียนหรือใช้คำพูดเชิงดูหมิ่นไม่ให้เกียรติคุณแบบนี้ ต่อให้คุณเป็นคนของประชาชนก็ตาม แต่นี่คือชีวิตของคุณและคุณก็ใช้ชีวิตในพื้นที่ส่วนตัว ถ้าจะโทษก็ต้องโทษคนที่มันเอาภาพไปปล่อยและไอ้พวกนักข่าวที่ชอบข
