“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะพี่เรย์ งั้นพี่เรย์มีอะไรก็มาหาสร้อยที่โรงครัวได้ตลอดเลยนะคะ” สร้อยพูดขึ้นด้วยความเต็มใจอีกเช่นเคย
“จ้ะ ขอบใจนะ” เรนิตายิ้มให้
ก่อนที่สร้อยจะยอมเดินออกไป ก็ใครจะคิดว่า แค่บอกว่าไม่สบายแค่นี้ ภาสกรจะเล่นใหญ่ถึงขั้นให้คนมาดูแล ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว เธอเองก็ดูแลตัวเองได้ตามปกติ!
ตกเย็น เรนิตาตัดสินใจออกไปนั่งเล่นที่ท้ายไร่จุดที่สร้อยเคยพาไป แต่รอบนี้ หญิงสาวเลือกที่จะออกไปคนเดียวเพราะอยากนั่งคิดเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นเพียงลำพังเท่านั้น และการออกมาที่นี่ก็ไม่ได้บอกเด็กสาว เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะขอตามมาด้วย
หญิงสาวมองทอดสายตาออกไปไกลสุดลูกตา ภาพที่ปรากฏคือทิวเขาสลัวรางผ่านไอเย็นของเมฆหมอก ทว่ายังครึ้มเขียวดูอุดมสมบูรณ์ด้วยแมกไม้นานาพรรณ ทั้งยังมีนกน้อยใหญ่ส่งเสียงร้องรับขานกันแว่วเข้าหูให้ได้ยินไม่ขาดสาย ทำเอาเรนิตาถึงกับอมยิ้มกับความรู้สึกสดชื่นใจที่ได้รับจากธรรมชาติ
