“หม่าม้าครับ ไม้อยากให้ซอนมุลมีชีวิตครับ เอาซอนมุลที่วิ่งได้” ต้นไม้วิ่งถือ iPad นำน้องๆ มาหาคนเป็นแม่ที่กำลังจัดเตรียมสัมภาระของทุกคนใส่กระเป๋าเดินทางเพื่อเดินทางไปปูซาน ประเทศเกาหลีใต้ เยี่ยมเยียนภพสรรค์กับจารวี และรับขวัญ ชินซอง ลูกชายของเซนกับยอนฮวา ภาพบนหน้าจอเป็นสุนัขพันธุ์มอลทีส (Maltese) สีขาว เจ้าต้นทั้งหลายต่างตีวงล้อมเข้าหา แย่งกันชี้ไปที่รูปสุนัขนั้น พูดซ้ำๆ ในประโยคเดิมๆ ราวกับถูกกำกับไว้
“หม่าม้าๆ ไผ่เอาอิงชา อิงชามีวิด วิ่งได้ วิ่งๆ” ต้นไผ่อยากให้ตุ๊กตาอินซาของตัวเองมีชีิวิต
“หม่าม้าๆ ข้าวเอามิงจุง มิงจุงมีวิด วิ่งได้ วิ่งๆ” ต้นข้าวอยากให้ตุ๊กตามินจุนของตัวเองมีชีวิต
“หม่าม้าๆ หลิวเอายูวา ยูวามีวิด วิ่งได้ วิ่งๆ” ต้นหลิวอยากให้ตุ๊กตายูฮวาของตัวเองมีชีวิต
“หม่าม้าๆ เตยเอาดาโชะ ดาโชะมีวิด วิ่งได้ วิ่งๆ” ต้นเตยอยากให้ตุ๊กตาดาโซของตัวเองมีชีวิต
“หยู๊ดดดดด หยุด” จากน้ำเสียงข
