ลองรัก

ตอนที่ 2 ตอนนี้ฉันต้องการเธอ

เพียงแค่สองแก้วเท่านั้น พิมพิศาก็ออกอาการเมาแล้ว หน้าเธอแดงก่ำเริ่มตาเยิ้มหวานฉ่ำ

ภัทรมองเธอนิ่งก่อนจะคว้าแก้วจากมือเธอมา แล้วกระดกอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือจนหมดในอึกเดียว

กึก

เขาวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะ หันมามองคนที่คออ่อนใกล้ตัว เธอไม่ถึงกับเมาแต่แค่กรึ่ม ๆ กำลังดี

"เป็นไง" เขาเอ่ยก่อนยกมือเชยคางเธอจดจ้องสายตากัน

พิมพิศาเม้มปาก กะพริบตาช้า ๆ มองคนเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ถาโถมเข้ามา

"ไม่เมาหรอกค่ะ"

"เหรอ..." ภัทรยิ้ม "แค่สองแก้วก็ออกอาการแล้ว"

"..."

"แบบนี้จะทำงานคลับฉันได้ไหม"

พิมพิศาหน้ายู่ใส่เขา เธอจับมือเขาออกจากปลายคางอย่างใจกล้า ยื่นหน้ามาหาเจ้าของสายตามากเสน่ห์จนห่างเพียงแค่ลมหายใจ

"ได้สิคะ หนูน่ะ...จะทำงานคลับคุณให้ได้"

"แต่เธอเมาง่ายแบบนี้ ฉันดูแลไม่ไหวหรอกนะ"

"หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ"

เขาแค่นหัวเราะเล็กน้อย พิมพิศาเป็นคนรั้นในระดับหนึ่ง ทว่าเธอมักซ่อนความกังวลและหวาดกลัวภายใต้ท่าทางมั่นใจและวาจาเก่งกล้า

อดเอ็นดูลักษณะนิสัยและตัวตนของเธอไม่ได้จริง ๆ แต่เพราะแบบนี้เขาเลยรู้สึก ณ ตอนนี้ ว่าอยากทำให้ความกล้าเก่งของเธอพังทลายลงไปด้วยน้ำมือเขา

อยากจะรู้นักว่าจะเก่งได้อย่างที่พูดไหม...พิมพิศา

"พิม" เสียงทุ้มเรียกชื่อเล่นเธอทำเอาคนที่กำลังกรึ่ม ๆ ใจเต้นระส่ำอีกครั้ง

"นอกจากเครื่องดื่มมึนเมา สิ่งที่เธอยังต้องเจอคือผู้คนที่จะคอยมองหาเหยื่อ ในสถานที่แบบนั้นเธอจะอดทนและไม่เผลอใจเผลอกายได้แน่เหรอ"

"หนู..." เธอนิ่งคิดแต่สมองมันอื้ออึงเหลือเกิน

"หืม?"

"หนูคิดว่า..."

"แค่ 'คิดว่า' น่ะ...มันไม่ได้หรอกนะ เพราะจะมาคิดตอนนั้นมันก็ไม่ทันแล้ว"

"หนูไหวค่ะ" พิมพิศาเอ่ยเสียงหนักแน่น

ภัทรหยักยิ้มมุมปาก

"ไหวหรือไม่เดี๋ยวฉันจะพิสูจน์เอง"

"คุณภัทร..."

ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ มือหนาของเขาก็เอื้อมช้อนท้ายทอยของหญิงสาวไว้ แล้วยื่นหน้าประทับริมฝีปากกดจูบเธอทันที

"อื้อ" พิมพิศาตาเบิกกว้างแต่ก็เพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นเธอกลับหลับตาพริ้ม เผยอเรียวปากรับรสจูบของเขาอย่างไม่อาจต้านทาน

ไหนว่าไหว ไหนว่าเก่ง

เพียงแค่สัมผัสเธอเท่านั้น ชายหนุ่มก็รู้ว่าที่เธอพร่ำพูดมาน่ะ...เธอสอบตกตั้งแต่แรก เพราะพิมพิศาอ่อนระทวยไปหมด เธอต้านทานเขาไม่ได้เลย

แต่สิ่งอื่นใด...เขาเองก็หยุดการกระทำตัวเองไม่ได้แล้วเช่นกัน

ภัทรส่งจุมพิตร้อนเข้าไปเนิ่นนานเหมือนกับมีแรงดึงดูดที่เขาอยากสัมผัสเต็มทน เรียวลิ้นร้อนค่อย ๆ สอดแทรกบุกรุกเข้าไปในโพรงปาก ช่วงชิงทุกลมหายใจของเธอจนแทบขาดอากาศหายใจ พิมพิศายกมือทาบแผ่นอกขึ้นไปถึงไหล่ของเขา คล้ายหาที่ยึดเหนี่ยวไว้เพราะร่างกายเธออ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงไปหมด

ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยจูบกับใคร เขาคือคนแรกที่สัมผัสริมฝีปากของเธอพร้อมปรนเปรอรสหวานของไวน์เข้ามา

พอภัทรยอมผละออกให้เธอได้พักหายใจ พิมพิศาก็หอบหายใจรัวเร็ว

"จูบเป็นหรือยัง"

ทันทีที่เขาประกบริมฝีปากเข้าไป เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอจูบไม่เป็น แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเมื่อกี้เขาสอนเธอด้วยภาคปฏิบัติไปอย่างหนักหน่วง

"หนู..." เธอไม่กล้าตอบแต่เลือกพยักหน้าให้เขาแทน

ภัทรยิ้มเพียงนิดให้คนที่อายม้วน จากนั้นโน้มเข้าไปจูบใหม่อีกครั้ง รอบนี้ร้อนแรงกว่าเดิมดูดดื่มกว่าเดิม

เขาส่งจุมพิตพร้อมดันตัวเธอให้หงายนอนลงไปบนโซฟา กายกำยำแทรกเข้าไปกลางกายของเธอด้วยสัญชาตญาณ

พิมพิศากำลังถูกเขาทำให้ร่างกายและจิตใจหลอมละลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธออ่อนหัดนักถ้าเทียบกับเขา

ภาพลักษณ์ภายนอกของภัทรช่างแตกต่างจากการกระทำร้อนแรงในตอนนี้

"ฮื่อ คุณภัทร" ทันทีที่เขาถอดถอนจูบออกเธอก็เรียกเขา น้ำเสียงนั้นบ่งบอกว่าพิมพิศาตกอยู่ในภวังค์แสนเย้ายวน

"ไหนบอกว่าไหว...แค่นี้ก็สิ้นฤทธิ์แล้วเหรอ"

"..." เธอหน้าแดงหลบตาเขา จะปฏิเสธได้ไงเพราะเธอเผลอเคลิ้มไปตามเขาเรียบร้อย

ถึงมันจะน่าอาย แต่ในใจเธอกำลังลุ้นว่าขั้นต่อไปเขาจะทำอะไร และเธอก็ดันคาดหวังเสียด้วยสิว่าเขาจะทำ

"พิม..."

"คะ?"

"สายตาเธอมันโคตรฟ้องนะ...ว่าเธอต้องการอะไร"

รอยยิ้มของเขาทำเอาพิมพิศาอยากจะกรี๊ดในใจ นี่กิริยาท่าทางเธอมันแสดงออกขนาดนี้เลยเหรอ

คุณภัทรกำลังทำให้เธออยากมุดดินหนีไปตอนนี้เลย แต่ยังดีที่เธอจิบไวน์ไปหน่อย ทำให้ยังสู้หน้าเขาได้ต่อ

"คุณภัทรนั่นแหละค่ะที่ต้องการ" พิมพิศาต่อคำเขาแต่นั่นกลับทำให้ภัทรชอบใจไม่น้อย

"แล้วฉันบอกเหรอว่าไม่ต้องการ"

"..."

"เธอพูดถูก...ตอนนี้ฉันต้องการเธอ" เขายิ้มมุมปากก่อนจะเลื่อนมือกระตุกปมผ้าขนหนูที่สอดพับไว้บริเวณเนินอกเธอออก

"ฉันต้องการมากซะด้วยสิ"

"คุณภัทร..."

"และฉันบอกแล้วว่าคงหยุดไม่ได้"