เมียในปกครองมาเฟีย (ไฟ)

ตอนที่ 1 เด็กเลี้ยงคุณไฟ

ร่างแกร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ ปลดกระดุมโชว์แผงอกแกร่งที่มีรอยสักประดับเสริมความน่าเกรงขาม ใบหน้านิ่งกับสายตาดุดันที่ยิ่งทำให้คนรอบตัวที่เห็นพากันหันหน้าหนี

‘ไฟ’ ทายาทมาเฟียตระกูลใหญ่ที่ขึ้นรับตำแหน่งเป็นผู้บริหารสูงสุดของผับหรือที่ลูกน้องต่างเรียกกันว่า ‘นายใหญ่’ ก้าวขาลงจากรถคันหรูตรงเข้าไปภายในผับ

“หัวหน้าทีมการ์ดฝั่งคาสิโนโดนไล่ออกนะครับ” มือขวาคนสนิทอย่างธัน เดินเข้ามาโน้มหัวให้กับผู้เป็นนาย ก่อนจะรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟัง

“ไล่ออก?”

“คุณเพลิงเป็นคนไล่ออกครับ”

“ไอ้ห่านี่มัน” เสียงเข้มสบถออกมาด้วยความหัวเสีย.. ‘คุณเพลิง’ ที่มือขวาเขาหมายถึงคือพี่ชายสายเลือดเดียวกัน หรือจะว่าง่าย ๆ ก็คือผู้บริหารสูงสุดของคาสิโนที่อยู่ติดกันทางโซนด้านหลังผับ

เพลิงมีอำนาจเทียบเท่าเขา สั่งเป็น สั่งตาย รับคนเข้ามาหรือจะไล่คนออก สิทธิ์เทียบเท่า และทุกอย่างมันคงดีถ้าพี่ชายเขามันมีเหตุผล ทำงานดีเหมือนอย่างก่อนเด็กที่มันเลี้ยงไว้จะหนีหายไป

ตั้งแต่เด็กหนี เมาเละเทะ ตื่นมาอาละวาด ไล่ลูกน้องออกบ้าง ลูกน้องทนไม่ไหวจนลาออกเองบ้าง แล้วเวรกรรมมันตกอยู่ที่ใคร

กูนี่ไง ไอ้ฉิบหาย

“ผมส่งการ์ดมือดีจากฝั่งเราไปช่วยทางโซนคาสิโนชั่วคราว รอจนกว่าจะคัดหัวหน้าทีมการ์ดได้ใหม่ครับ” ร่างแกร่งพยักหน้าให้ ก่อนจะก้าวขายาวเข้ามาภายในผับ ผ่านโซนปาร์ตี้เพื่อจะขึ้นไปบนห้องทำงานที่อยู่ตรงชั้นลอย

แต่ไม่ทันที่เขาจะเดินไปถึง สายตาคมก็ลอบมองไปเห็นบางอย่างที่ทำให้เขาต้องชะงักฝีเท้าลง..

“คุณไฟคะ” เสียงของน้ำหวาน หรือเจ้หวานที่ทุกคนเรียกกัน คือผู้จัดการใหญ่ที่ทำหน้าที่ควบคุมดูแลทั้งโซนคาสิโนและโซนผับ เปรียบเหมือนเลขาที่คอยรายงาน จัดการปัญหาทุกอย่างแทนนายใหญ่อย่างเขาและเพลิง และแน่นอนว่าเจ้หวานทำมันได้ดี เพราะตั้งแต่ผู้หญิงคนนี้รับตำแหน่งมา เรื่องน่าปวดหัวแทบไม่เคยเหลือขึ้นมาถึงผู้เป็นนาย

sds

เจ้หวานเป็นคนเด็ดเดี่ยว เด็ดขาด กล้าพูด กล้าตัดสินใจ นอกจากจะเป็นคนที่เขาและเพลิงวางใจให้ดูแลทุกอย่างแทน เจ้หวานยังเป็นคนดูแลเด็กบริการของทั้งสองโซน เด็กบริการที่ว่า ไม่ใช่แค่เด็กเอ็นของผับ แต่หมายถึงเด็กที่คอยขึ้นเตียงกับแขกก็ด้วยเหมือนกัน

ผู้หญิงหน้าหวาน ร่างดี..ทำงานเก่งฉิบหายขนาดที่ใครก็อยากเข้าหา แขกมากมายที่เห็นพากันขอดีลเพื่อพาหวานขึ้นเตียง เสนอเงินหลักแสนหลักล้านแต่ก็ไม่เป็นผล แล้วใครมันจะไปคิดว่าสาวสวยหน้าหวานคนนี้จะเป็นคนเดียวกับเจ้ของเด็กๆ ที่กล้าใช้ขวดเหล้าฟาดหัวแขกที่เข้ามาลวนลามเด็กบริการ

คือคนเดียวกับที่กล้าใช้ปืนยิงขู่ลูกหนี้ของคาสิโน

และตอนนี้เจ้หวานกำลังหิ้วปีกผู้หญิงคนนึงตรงเข้ามาหา และผู้หญิงที่ว่าคือเด็กที่เขาเลี้ยงไว้

“ฉันไม่ได้อยากพูดรอบที่สี่ที่ห้าที่หกหรอกนะคะ แต่เด็กคุณมาวุ่นวายจนผับเกิดปัญหากี่ครั้งแล้ว ฉันเคยแจ้งคุณไปแล้วว่าคุณควรควบคุมเด็กตัวเองให้ได้ แต่วันนี้กลับมาที่นี่ มาขอโต๊ะวีไอพีในฐานะเด็กคุณ พอพนักงานแจ้งว่าโต๊ะไม่ว่างก็โวยวาย พูดข่มพนักงาน ถึงขั้นทำร้ายร่างกายพนักงานของฉัน”

“อ่า” ถึงว่า..เจ้หวานที่กดอารมณ์ตัวเองได้ทุกครั้ง พูดกับเขาด้วยความเคารพทุกรอบ ในตอนนี้กลับแสดงท่าทีหงุดหงิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เจ้หวานเขาถือเด็กภายใต้การดูแลของตัวเองมาก ห้ามใครมาทำร้าย ห้ามใครมาว่า ถึงได้เป็นผู้หญิงที่เด็กทุกคนในที่นี้เคารพและให้การยอมรับ

“ฉันไม่ได้อยากมีปัญหากับคุณนะคะ คุณเป็นนายเหนือหัว แต่เด็กคุณทำร้ายพนักงานในการดูแลของฉัน ฉันจำเป็น” ก็สภาพเด็กเลี้ยงที่ว่ามีรอยแผลตรงหน้า ผมยุ่งเหยิง มุมปากมีรอยเลือด..

เหลือจะเชื่อ

เขาเองไม่ได้มีคนรัก ไม่ได้มีความสัมพันธ์ผูกมัดกับใคร ชีวิตเขากำลังรักสนุก แต่เพราะตำแหน่งที่มีชื่อเสียงวงศ์ตระกูลต้องรักษา ต้องมีการวางตัวให้คนใต้บังคับบัญชามีความเกรงขาม จะให้เขาไปซื้อกิน มั่วไม่เลือกหรือเรียกเด็กของคลับขึ้นมา มันทำไม่ได้ด้วยข้อจำกัดหลายอย่าง

สุดท้ายเขาถึงมีเด็กที่เลี้ยงไว้ เลี้ยงไว้เพื่อสนองเรื่องอย่างว่าโดยผ่านการยินยอมของคนทั้งคู่ และที่สำคัญผ่านการตกลงกันอย่างดีแล้วว่าต้องวางตัวอยู่ในสถานะไหน

วางตัวอยู่ในที่ของตัวเอง ไม่มาวุ่นวายในที่ของเขา และไม่สร้างความน่ารำคาญ แลกกับเงินหรือทุกอย่างที่ต้องการที่เขายินดีจะมอบให้ตอบแทน

“เอาตัวออกไป” ใบหน้าคมของผู้ทรงอำนาจที่สุดหันไปเอ่ยสั่งบอดี้การ์ดให้ลากตัวเด็กเลี้ยงคนที่เจ้หวานหิ้วปีกมา ออกไปให้พ้นร้าน ก่อนจะหันไปหาเจ้หวานที่กำลังยืนมองเขาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ “ขึ้นไปคุยบนห้อง”

“ค่ะ”

มาถึงบนห้องทำงาน ไฟทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้หนังหลังโต๊ะ ตามด้วยเจ้หวานที่เดินตามมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะ..

“เด็กคนนี้ที่เธอจัดการไป เป็นเด็กคนสุดท้าย ฉันไม่เหลือเด็กที่เลี้ยงไว้แล้ว” ผิดที่เด็กเขามาวุ่นวาย..สมควรที่เจ้หวานจะจัดการ แต่การจัดการแต่ละครั้งก็ทำเด็กเขาหวาดกลัว หนีหายไปทุกคน

และคนวันนี้คือคนสุดท้าย

“มันจำเป็นค่ะ ฉันต้องปกป้องพนักงาน”

“รู้”

“ค่ะ”

“เดินอ้อมโต๊ะมานี่” เสียงเข้มเอ่ยเพียงแค่นั้น เจ้หวานก็เดินอ้อมโต๊ะตัวใหญ่มาหา

เก้าอี้ประจำตำแหน่งถูกหันไปหาร่างสวยตามแรงของคนที่นั่งอยู่ สายตาคมไล่มองเจ้หวานตั้งแต่หัว..จรดเท้า

ใบหน้าสวยมีเสน่ห์ ชุดเดรสสายเดี่ยวแหวกเว้าโชว์ผิวขาวเนียนให้ได้เชยชม รูปร่างที่เอวเป็นเอว ก้นเป็นก้น อกโคตรใหญ่

ถ้าจะให้บรรยายเป็นคำสั้น ๆ ก็คงเป็น ‘โคตรสวย’

ถ้าไม่ติดกับว่าดุไปหน่อย

“ถ้าฉันหาเด็กมาเพิ่ม..”

“สุดท้ายก็สร้างปัญหา คุณไม่เคยควบคุมเด็กคุณได้เลยสักคน” ไม่ทันที่ไฟจะพูดจบ เสียงหวานก็เอ่ยขัดขึ้นมา

ไฟเองเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะหยัดตัวยืนขึ้น..มือหนาถือวิสาสะจับไปที่เอวคอดสวย รั้งเจ้หวานเข้ามาแนบชิดตัว

“เด็กที่ฉันควรมีไว้ ควรเป็นเด็กดี เชื่อฟัง ไม่หวังสูง รู้จักอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง และไม่สร้างความเดือดร้อน ถูกไหม?” ใบหน้าคมก้มลงสบตากับคนตัวเล็กกว่า..

“ค่ะ”

“หรือเด็กที่ฉันเลี้ยงไว้ ควรจะเป็นเธอ?” มือหนายกขึ้นจับไปที่กรอบหน้าสวยให้เงยขึ้นสบตาตัวเอง ใช้นิ้วหัวแม่มือลูบไปที่ริมฝีปากบาง “ก็เธอเชื่อฟัง ไม่หวังสูง และที่สำคัญ”

“…”

“เธอมันเป็นภักดี”