อ้อนรัก

ผู้ปกครอง

ชาเมลTalk

ฉันรีบวิ่งมาที่ตึก วันนี้ตื่นสายดีนะที่ไม่มารถเมล์ไม่งั้นได้สายจริงๆแน่ เมื่อคืนนอนไม่หลับ แล้วมาหลับเอาตอนตี4ก็เลยสภาพเป็นแบบนี้แหละ

"ขอนั่งด้วยนะ" ฉันขอเพื่อนนั่งที่ว่างข้างๆ พอเขาพยักหน้าก็วางกระเป๋า

"แกชาเมล ปะ"

"อืม แก แก"

ฉันพยายามคิดชื่อเพื่อนตอนที่แนะนำตัวเมื่อวาน แต่ก็นึกไม่ออก

ทำไมเป็นแบบนี้นะ ขนาดเพื่อนยังจำฉันได้เลย

"พารันครับ เราชื่อพารัน"

"อ้อ พารัน" ฉันทวนชื่อเขาแก้เขิน

"แกมีเพื่อนยังอะชาเมล ตอนกินข้าวเราขอไปนั่งกินด้วยได้ไหม เราไม่มีเพื่อนเลย"

"เราก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน" ฉันหันไปตอบ

เอาจริงๆร้องไห้ได้เลยนะ เพื่อนไม่มีสักคนแบบนี้

"โห้ พวกเราแม่งน่าสงสารอะ"

"นั่งกิน2คนมันก็อิ่มเหมือนกันนั่นแหละ"

"โอเคๆ"

มัธยมฉันก็มีเพื่อนคนเดียว นี่ก็เตรียมใจไว้เหมือนกันนะว่าจะไม่มีเพื่อน

"สวัสดีค่ะ นักศึกษา"

"สวัสดีค่ะ / ครับ"

หลายชั่วโมงต่อมา...

วันนี้ฉันเลิกเรียนบ่ายสาม เอาจริงๆก็ยังไม่ได้เรียนอะไรหรอก อาจารย์แค่คุยด้วยนิดหน่อย

"ชาเมล แกกลับเลยหรอ"

"อืม" ฉันตอบพารัน

"กลับยังไง"

"รถเมล์"

"เอ้า ไม่ได้ขับรถมาหรอ งั้นเราไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไร พอดีเรามีนัดอะไปก่อนนะ" ฉันเดินออกมารอรถเมล์หน้ามหาลัย

วันนี้ฉันนัดกับ ฟ้าคราม ไว้ มันคือเพื่อนคนเดียวของฉันตอนมัธยม แต่ตอนนี้เราแยกกันเรียนคนละที่

ชีวิตฉันไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฉันหรืออะไร พยายามเคยเข้าหาเพื่อนแล้วนะ แต่พอทำอะไรที่ไม่เหมือนเขา โดดเด่นกว่าก็โดนจ้องแล้ว ก็เลยมีแค่ไอ้ฟ้าครามเป็นเพื่อนคนเดียว

"นึกว่าจะมาไม่ถูก"

มันเอ่ยทัก ก่อนจะเดินมากอดคอ

ก็เกือบขึ้นผิดสายเหมือนกันแหละ เล่นเอาสะไกลเลย

ยอมรับว่ามันยากพอสมควรเลยสำหรับการใช้ชีวิตแบบนี้ เพราะฉันไม่เคยมาทำอะไรแบบนี้ ต้องศึกษาว่ารถเมล์สายนี้ไปไหน สายนี้ไปไหน ก่อนที่ฉันจะไปมหาลัยมันไม่ใช่ว่าฉันไปได้เลยนะ ฉันซ้อมไปก่อนหน้านั้นตั้งสองวัน

แต่ก็ต้องทำเพราะฉันไม่อยากให้ใครมาดูแล ไม่ได้ว่าอวดเก่ง แค่ไม่อยากให้ใครมาลำบาก ไม่อยากเป็นภาระใครแล้ว

การที่มาอยู่คอนโด มันต้องเรียนรู้ใหม่หมด การกินข้าวก็ไม่ใช่เล่นๆ ฉันต้องกินข้าวหลายๆร้าน เพื่อหาร้านที่ตัวเองถูกใจ

"ชีวิตมีอะไรอัปเดตไหม เล่าให้ฟังหน่อย"

"อยากฟังแต่ชีวิตกูเนาะ"

"จริง ตอน ม.6แม่งได้ยินทุกวัน ตอนนี้เลยรู้สึกเหมือนขาดอะไรเลยว่ะ ฮ่าๆ" มันกอดคอฉันพาไปร้านข้าว

เรากินข้าวเสร็จก็เดินหาของกินนิดหน่อย แล้วมันก็มาส่ง ไปตั้งแต่บ่าย2 กลับมาถึงก็3ทุ่มแล้ว โคตรไกลเลย

"มึงอยู่คอนโดหรอ" มันจอดรถหน้าคอนโด

"อืม"

"เป็นไงการเรียน หาเพื่อนบ้างนะเมล ชีวิตมหาลัยจะได้สนุกๆ"

"กูมีแล้วค่า มึงอะมียัง"

"ระดับกู กูอะอยู่เป็นอยู่แล้วหาเพื่อนเก่งๆเกาะให้ถึงปี4 เหมือนที่เกาะมึงมาไง"

"กูขึ้นห้องก่อนนะ"

"เอ้อ ไว้เจอกันนะ มีอะไรก็โทรมาเล่าได้"

"ไม่อยากเล่าอะ อยากเหล้ามากกว่า"

"เอาดิ ไปกัน" ฉันส่ายหน้าแล้วเดินลงจากรถ

ฟ้าครามเป็นคนที่ฉันสามารถเล่าทุกอย่างให้มันฟังได้โดยไม่ต้องกังวล เป็นคนที่คอยรับฟังตลอด

แต่บางเรื่องฉันก็ไม่อยากเล่า ไม่อยากให้มันรู้สึกแย่เหมือนฉัน

"ไปไหนมา"

แค่เพียงแตะคีย์การ์ด ประตูก็ยังเปิดไม่สุดเสียงใครบางคนก็ดังขึ้น

"เข้ามาทำไม"

เขาฟังที่พูดเมื่อเช้าไม่เข้าใจหรอ

"ฉันถามว่าเธอไปไหนมา" เขาถามเสียงเข้ม

"ไปกินข้าวกับเพื่อน"

"ฉันรอเธออยู่หน้าตึกตั้งนาน"

"ก็บอกว่าไม่ต้องรอ" ฉันเดินผ่านหน้าเขาไปกินน้ำที่ครัว

"นายควรเลิกเข้าห้องคนอื่นแบบนี้ได้แล้วนะ ถึงมีรหัสก็ไม่ควร"

ฉันรู้ว่าแม่คงให้รหัสกับเขา นั่นก็เป็นอะไรก็ไม่รู้ ลูกตัวเองเป็นผู้หญิงแต่ไปแจกรหัสห้องให้คนอื่น

"ทำไมจะเข้าไม่ได้ ฉันเป็นผู้ปกครองเธอนะ"

"ผู้ปกครอง!!"

เขาคิดว่าตัวเองเป็นอะไรหรอ เล่นอะไรอยู่ ทำไมชอบเอาตัวเองเข้ามายุ่งยาก

"ก็แม่เธอฝากให้ฉันดูแล ก็เท่ากับว่าฉันเป็นผู้ปกครองเธอ"

"อยากเป็นขนาดนั้นเลยหรอ"

"ก็แม่เธอบอกแบบนั้นอะ แล้วมันจะเป็นอย่างอื่นได้หรอ"

"ผู้ปกครอง หมายถึง ผู้ที่ดูแลผู้เยาว์ในขณะที่ บิดามารดาผู้เยาว์ไม่สามารถดูแลได้ ถ้าอยากเป็นจริงๆก็ทำให้มันได้แล้วกัน"

"ทำอะไร"

"ก็ดูแลไง!! อยากเป็นมากไม่ใช่หรอ" ฉันพูดจบก็เดินเข้าห้องนอน

ทำไมต้องอยากเป็นขนาดนั้นอะ อยากเป็นก็ได้ แล้วมาดูกันจะได้นานขนาดไหนกัน!!

ออกัสTalk

ผมนอนไม่หลับเอาแต่คิดเรื่องที่ชาเมลพูด

ดูแลให้เหมือนพ่อแม่ดูแล ผมจะทำได้หรอ ผมไม่เคยมีลูกนะ

แล้วทำไมผมต้องเอาชีวิตเข้าไปยุ่งขนาดนี้ด้วย เอาจริงๆมันไม่ใช่เรื่องของผมเลย ผมไม่จำเป็นต้องฟังแม่เธอขนาดนั้นก็ได้

แล้วผมทำไปทำไมวะ!!

"กูทำอะไรอยู่วะเนี่ย" ผมพูดแล้วยกมือลูบหน้าตัวเอง

วันต่อมา...

"ตื่นสายนะพ่อ"

"เห้ย"

ผมตกใจเมื่อเปิดประตูออกมาก็เจอใครบางคนในชุดนักศึกษาหน้าห้อง

"พ่อ?" เธอเรียกผมว่าพ่อหรอ

"ก็เป็นผู้ปกครองไม่ใช่หรอ หรือจะเป็นลุงก็ได้นะ"

พ่อ!! ลุง!!

"ไปดิลุง ยืนทำไมเดี๋ยวก็สายหรอก"

เธอเดินออกหน้าผมไปที่ลิฟต์

ผมก็ได้แต่เดินตามไปอย่างงงๆ

"จอดตรงนี้แหละ เดี๋ยวเดินไปเอง"

"แต่นี้มันตึกวิศวะ"

จะจอดทำไม มันอยู่คนละฟากกันเลยนะ

"นัดเพื่อนไว้"

พอได้ยินแบบนั้นผมก็จอดให้เธอ

"ขอบคุณค่ะลุง เดี๋ยวกลับเองนะ"

"ลุงอีกแล้ว ตกลงจะให้เป็นอะไรกันแน่"

"อยากเป็นอะไรล่ะ หรือจะเป็นตา ปู่ หรืออะไรดี"

เธอพูดจบก็เปิดประตูลงไปรถ ไม่ให้ผมได้พูดต่อ

เด็กนี่เริ่มแผลงฤทธิ์แล้ว เมื่อคืนผมไม่น่าพูดเรื่องผู้ปกครองอะไรนั่นเลย

"พวกมึงว่ากูจะมีลูกได้ไหมวะ"

ก่อนที่ทุกคนจะแยกกันกลับบ้าน ผมก็เอ่ยถามเพื่อน เพราะเรื่องนี้มันอยู่ในหัวผมตลอดเวลา

"ไม่" พวกมันตอบพร้อมกัน

"หาเมียก่อนเนาะ จะข้ามขั้นตอนเลยหรอ"

"ไม่ๆ กูหมายถึงว่ากูจะสามารถดูแลใครได้ไหม แบบดูแลเหมือนผู้ปกครองอะ ไปรับ ไปส่งอะไรแบบนี้"

"มึงเป็นไรออกัส จะรับเลี้ยงเด็กNหรอ"

"ไอว้ากูจริงจัง"

"จะเอาอะไรไปดูแล แค่ตัวเองยังไม่ไหว กินข้าวก็ไม่ตรงเวลา อยากนอนตอนไหนก็นอน คนอย่างมึงเหมาะกับการอยู่คนเดียววะ" ณิชาพูด

ก็จริง!!

ผมจะไปดูแลใครได้ ผมยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลย ชีวิตผมตอนนี้มันดีอยู่แล้ว ทำไมต้องเอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับเธอวะ?

ได้แต่คิดภาพแล้วส่ายหน้า ผมนี่หรอจะไปรับไปส่ง พาไปกินข้าว ไม่มีทางอะ!!

เอาเป็นว่าผมจะไปบอกกับเธอว่าอยู่ใครอยู่มัน ไม่ต้องยุ่งกันอีกแล้ว ผมไม่อยากเป็นผู้ปกครองใครแล้ว

หลายชั่วโมงต่อมา..

~ติ่ง ติ่ง ติ่ง~

"ใครมาวะ"

ผมวางจอยเกมแล้วเดินไปเปิดประตู 4ทุ่มแล้วนะ ใครกันที่มาหาผม

"ลุง มีอะไรกินไหมหิวอะ"

พอประตูเปิด เด็กข้างห้องในชุดนักศึกษาก็ร้องว่าหิว

"พึ่งตื่น ดึกแล้วไม่มีร้านข้าวเปิดเลย หิวมาก!! "

ชาเมลลูบท้องตัวเอง ทำหน้าอ้อน หน้าหิว

"เข้ามาดิ"