อ้อนรัก

อบอุ่น

ชาเมลTalk

"เสร็จแล้วลุง" ฉันเรียกคนที่เล่นมือถือมากินข้าว

ฉันอยู่กินข้าวที่ห้องเขาหลังจากกลับจากห้างเพราะเขาให้กินที่นี่ ไม่ให้แยกไปกินที่ห้องตัวเอง

"อร่อยไหม"

อร่อยไหม?

ฉันรีบแหงนหน้ามองคนถามทันที ไม่บ่อยเลยนะที่ฉันจะได้ยินคำนี้บนโต๊ะอาหาร

ทำไมมันอบอุ่นแบบนี้อะ

"อร่อยมาก" ฉันตอบแล้วยิ้มตาปิด

การที่มีคนมากินข้าวด้วยแล้วพูดเรื่องต่างๆ คุยว่าวันนี้ทำอะไรมาบ้าง มันก็ทำให้อาหารอร่อยขึ้นเยอะเลยแหละ

นี่สินะที่เขาเรียกว่าเวลาครอบครัว!!

"อร่อยก็กินเยอะๆ ยิ่งตัวเล็กอยู่" เขาตักอาหารให้ฉัน

กินเยอะๆ พร้อมตัดให้!!

โห้ อบอุ่นจังเลย

"ขอบคุณค่ะลุง" ฉันตักอาหารให้เขาบ้าง

~ตืด ตืด ตืด~

ฉันกดปิดเสียงโทรศัพท์พร้อมคว่ำหน้าลงเมื่อเห็นว่าแม่โทรมา

"ทำไมไม่รับ" คนตรงข้ามถาม

"ไม่อยากรับโทรศัพท์ตอนกินข้าว"

"รับเหอะ"

ฉันส่ายหน้าไปมา

"ชาเมล"

สุดท้ายฉันก็หยิบมันขึ้นมาอีกรอบก่อนจะกดรับ

(ชาเมลทำอะไรอยู่ลูก)

"แม่มีอะไร"

(ตอนนี้แม่อยู่สิงคโปร์ แม่มาหา)

"ถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้นะ กินข้าวอยู่"

ฉันถามเขารึไงว่าไปหาใคร!!

(แม่แค่จะโทรมาบอกว่าเดี๋ยวโอนเงินให้นะ เงินที่โอนให้ครั้งก่อนหมดยัง)

"แม่รับผิดชอบแค่ค่าน้ำค่าไฟในคอนโดก็พอ ที่เหลือหนูจัดการเอง เก็บเงินแม่ไว้ไปเที่ยวเถอะ"

(อวดดี งานก็ไม่ได้ทำจะไปเอาเงินมาจากไหน)

ฉันไม่ฟังต่อเลือกที่จะกดวางสายแล้วกินข้าว

เขาคงจะไปหาว่าที่เจ้าบ่าวเขาแหละ เอาจริงๆฉันไม่อยากรู้เลยด้วยซ้ำ จะโทรมาทำไม!!

ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ก็ไม่เคยโทรมาเลยหนิ ไม่เหมือนป้ากอแก้ว ฉันไปเรียนวันแรกเขาโทรเช้าโทรเย็นทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน

"ทะเลาะกันอีกแล้วหรอ"

"ก็ลุงให้รับเอง"

ฉันรู้ว่ารับแล้วยังไงก็ทะเลาะ เขาต่างหากที่บอกให้รับ

"ไม่เอาเงินจากแม่แล้วจะไปเอาจากไหน"

"ก็จากลุงไง!! ลุงให้อาทิตย์ละ2พัน เดือนนึงก็ได้แล้ว8พัน อาหารก็แทบจะไม่ได้ซื้อ รถก็มีคนขับให้ เอาเงินไปซื้อเสื้อผ้าด้วยยังเหลือเลย"

"ชาเมล เขาเป็นแม่นะ เงินที่เขาให้มันคือการเลี้ยงดู ทำไมถึงไม่อยากใช้ล่ะ"

"ก็อยากใช้เงินลุงอะ ถ้าลุงไม่ให้ก็จะไปทำงาน"

"ไม่ต้อง" เขาชี้หน้าฉัน

"ก็ถ้าลุงให้ก็ไม่ไปไง!! เป็นผู้ปกครองก็ต้องดูแลดิถูกป่ะ"

เขาอยากเป็นผู้ปกครองก็ต้องรับผิดชอบดิ

"แล้วแม่ไม่ใช่ผู้ปกครองรึไง"

"แล้วลุงไม่ใช่รึไง ก็พูดเองหนิว่าอยากเป็น หรือถ้าไม่อยากก็บอก แล้วก็ไม่ต้องมาดูแล"

"ขี้น้อยใจซะด้วย" เขาหยีหัวฉันจนฟู

ชอบพูดให้เสียอารมณ์ ขนาดพยายามพาหนีเรื่องแม่ แล้วพูดเรื่องอื่นก็ยังวนกลับมาอีก

"กลับแล้วนะ" ฉันล้างจานเสร็จก็เดินไปเอากระเป๋า

"พรุ่งนี้เรียนกี่โมง"

"9 "

"รอหน้าห้องนะ"

"โอเค" ฉันพยักหน้าแล้วเดินกลับห้องตัวเอง

ออกัสTalk

วันต่อมา..

"รอนานไหม"

"ไม่นานอะ"

ผมเก็บโทรศัพท์หลังจากที่ชาเมลเดินออกมาจาห้อง

ชาเมลในชุดนักศึกษาพร้อมฮูดเมื่อวาน และรองเท้าที่พึ่งซื้อให้

"มองอะไรซักแล้วนะ ไม่ใช่เอามาใส่เลย" ชาเมลรีบออกตัว

"มันแห้งทันหรอ"

"ทันดิ ก็ปั่นแห้งแล้วเอาไปตากลมที่ระเบียงไง ไม่เบื่อหรอว่าซัก งั้นก็ลองดมดูดิ"

อยู่ๆเธอก็เดินเข้ามาหาผม พร้อมยกแขนเสื้อมาใส่จมูก

"หอมไหม"

ตอนนี้หน้าเธออยู่ใกล้ผมมาก แต่อยู่คนละระดับ

เสื้อตัวนี้มันหอมมาก จริงๆไม่รู้ว่าหอมเสื้อหรือน้ำหอมของเธอ

"หอมไหมลุง"

"หอม"

ผมตอบแล้วถอยห่างก่อนจะเคลิ้มไปกว่านี้

"ไปเถอะ" ว่าแล้วก็เดินนำเธอมาที่ลิฟต์

น่ารักเนาะซื้ออะไรก็ใส่ทั้งๆที่อากาศร้อน แบบนี้คนซื้อให้ก็ใจฟูตายเลยดิ

"ลุงกินหมูปิ้งบนรถได้ไหม"

ว่าไงนะ!! เธอจะซื้อหมูปิ้งมากินบนรถผมหรอ

กินหมูปิ้งในรถลูกชายหล่อๆของผมนี่นะ!! มากสุดผมก็เอาแค่น้ำเข้ามากิน ไม่เคยเอาอะไรที่มีกลิ่นเข้ามาเลย

"อร่อยจัง"

และสุดท้าย....

ผมก็ยอมเธอ จอดรถให้ลงไปซื้อขึ้นมากิน ก็กลัวเธอเรียนไม่รู้เรื่องไงถ้าไม่ได้กินข้าวเช้า

ทนหน่อยนะลูกพ่อ

"ลุงกินไหม"

"ไม่เอาเดี๋ยวมือเปื้อน"

"เดี๋ยวป้อน"

ว่าแล้วชาเมลก็หยิบหมูปิ้งมาจ่อปากผม เอาจริงหรอวะ?

"กินดิ" เธอเร่งให้ผมกิน

พอผมกัดแล้วเธอก็ยื่นข้าวเหนียวตามมา

"อร่อยไหม"

"อืม ขอน้ำหน่อย" ผมยื่นมือรอหยิบน้ำจากเธอ

"ไม่เอาเดี๋ยวมือเปื้อน"

เธอปัดมือผมออก ก่อนจะขยับเอนตัวมาหาผม เอาหลอดมาจ่อที่ปาก

ป้อนทั้งข้าวทั้งน้ำเลยหรอ?

ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่หิวตอนเรียน มือก็ไม่ต้องเปื้อนด้วย

"เลิกกี่โมง" ผมถามก่อนที่เธอจะลงรถ

"เลิกบ่าย2"

"บ่าย2หรอ ฉันเลิก4โมงเย็น เธอรอหน่อยได้ไหม"

"กลับก่อนไม่ได้หรอ"

"จะไม่รอว่างั้น"

"ก็รอ วันนี้รุ่นพี่นัดรวมด้วยไม่รู้ว่าเลิกจริงๆกี่โมง"

"โอเค ถ้าเลิกก่อนบ่าย3ไม่ต้องรอก็ได้"

"รออยู่แล้วแหละลุง อย่ามาทำน้อยใจ"

ผมน้อยใจหรอ?

"ไปได้แล้ว"

"ค่ะคุณลุง" เธอเปิดประตูลงจากรถ

"ตั้งใจเรียนด้วยนะ" ผมกดเปิดกระจกบอกคนที่ลงจากรถไปแล้ว

ชาเมลหันมายิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร