ของเล่นฉลาม

สองปีที่แล้ว

@เช้าวันต่อมา

เป็นอีกวันที่ฉันเดินมารอรถประจำทางที่หน้าคอนโด ฉันขับรถไม่เป็น และถึงจะขับเป็นก็ไม่มีรถให้ขับอยู่ดี ฐานะของฉันไม่เหมือนกับพี่อาทิตย์เลยสักนิด เราเป็นพี่น้องกันก็จริงอยู่ แตกต่างตรงที่ว่าแม่ของฉันเป็นแค่เมียน้อยของคุณพ่อ เมื่อปีที่แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันท่านทั้งสองเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุ ทำให้คุณอรสิริ แม่ของพี่อาทิตย์ หรือที่ฉันเรียกว่าแม่ใหญ่ไล่ฉันออกจากบ้าน เธอไม่พอใจที่คุณพ่อเขียนพินัยกรรมยกที่ดินบนดอยให้กับฉัน พื้นที่เศรษฐกิจถ้าหากขายก็คงจะได้ราคาหลายสิบล้านบาทเลยทีเดียว ลูกที่เกิดจากเมียน้อยอย่างฉัน..พอไร้ที่พึ่งก็โดนไล่ออกมาแบบนี้แหละ ดีหน่อยที่พี่อาทิตย์ยังคงเอ็นดูฉัน รักฉันเหมือนน้องแท้ๆ แถมยังช่วยเหลือฉันทุกอย่าง รวมถึงค่าเทอมของฉันพี่อาทิตย์ก็เป็นคนจ่ายให้ ฉันเหมือนคนหัวเดียวกระเทียมรีบ ครั้นจะพึ่งพาแต่พี่อาทิตย์ก็กลัวว่าแม่ใหญ่จะรู้ ถ้าท่านรู้มีหวังพี่อาทิตย์ต้องโดนตำหนิแน่ๆ ฉันเลยเลือกที่จะออกมาอยู่คนเดียว แต่พอฉันได้รู้จักกับฉลาม..เขาเหมือนฮีโร่ที่คอยช่วยเหลือฉันทุกอย่าง ที่พอมีอยู่ทุกวันนี้ก็อาศัยพึ่งพาฉลามทั้งนั้น

ทำไมฉันถึงเรียกเขาว่าฉลาม ไม่เรียกว่าพี่เหมือนพี่อาทิตย์ทั้งที่ฉันกับเขาอายุห่างกันสองปี ถ้าย้อนกลับไปตอนที่เขาเข้ามาจีบ เรียกว่าจีบได้ไหม เขาเข้ามาในฐานะเพื่อน ในวันรับน้องของสองปีที่แล้ว..ฉลามแฝงตัวมาเป็นรุ่นน้องของคณะวิศวะ วันนั้นคณะครุศาสตร์ที่ฉันสมัครเข้าเรียนกับคณะวิศวะทำกิจกรรมรับน้องร่วมกัน ฉันกับเขาจับฉลากได้เป็นบัดดี้ในกิจกรรมหนึ่ง เราจึงได้มีโอกาสพูดคุยกัน..มารู้ตัวว่าเขาเป็นรุ่นพี่ก็ตอนวันสุดท้ายของการรับน้อง ตอนนั้นฉันขอโทษขอโพยเขายกใหญ่ที่เผลอทำตัวตีเสมอรุ่นพี่เพราะคิดว่าเขาเป็นรุ่นเดียวกัน นับแต่นั้นมาเขาก็เข้าหาฉันบ่อยๆ และยังบอกให้ฉันเรียกเขาว่าฉลาม ไม่ต้องมีคำว่าพี่นำหน้า เพราะเขาอยากสนิทสนมกับฉันมากกว่าการเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องเหมือนคนทั่วไป...คุยกันไปได้นานหลายเดือน ฉันกับเขาก็เป็นอย่างที่เห็นตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้..ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักอย่าง เคยเป็นคนคุยแบบไหน สถานะก็ยังคงเป็นแบบนั้น...แตกต่างแค่ความรู้สึกที่ดูเหมือนเขาจะไม่เหมือนเดิม ทำตัวเย็นชากับฉันมากขึ้นเรื่อยๆ

"เจ้า !

เสียงเรียกจากใครบางคนที่เอ่ยเรียกชื่อฉัน ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะเห็นว่านับดาว น้องสาวของฉลาม เพื่อนร่วมชั้นของฉันกำลังลดกระจกรถยนต์คันหรูลงก่อนจะเอ่ยเรียกฉันให้เดินเข้าไปหา..

"นับดาว...

"รอรถเมย์อยู่เหรอ..ไปด้วยกันสิ...นับกำลังจะไปมหาลัยพอดี...

"เออ..มะ..ไม่..

"ขึ้นมาเถอะน่า..อย่าปฏิเสธเลย ทางเดียวกัน...

ที่ปฏิเสธไปไม่ใช่เพราะอะไรหรอก หากคนขับรถของนับดาวเป็นลุงเสริมหรืออานนท์..ฉันคงไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจของเพื่อน..แต่คนที่นั่งหน้าตึงอยู่ฝั่งคนขับ คือคนที่พึ่งจะหายออกไปจากห้องเมื่อคืน ฉลามทำหน้าตาบึ้งตึง หน้านิ่งเย็นชาอย่างที่เขาชอบทำ....ฉันไม่พูดอะไร...เพราะคิดว่าเขาคงไม่พอใจหากมีฉันนั่งรถติดไปด้วย...พอเห็นฉันนิ่งเงียบไป..นับดาวเลยเปิดประตูแล้วดึงฉันให้ขึ้นไปนั่งข้างๆกันกับเธอ

"นับขอนั่งข้างหลังกับเพื่อนนะคะพี่ฉลาม 😊

"ขึ้นมาแล้วจะขอทำไม..

ฉลามทำหน้านิ่งก่อนจะขับรถออกไป ระหว่างทางนับดาวชวนฉันคุยไม่หยุด ฉันแอบเหลือบมองสีหน้าฉลามผ่านทางกระจก เดาว่าเขาคงไม่พอใจที่ฉันขึ้นรถมาด้วยจริงๆนั่นแหละ ไม่แปลกเลยเพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ของเรา รวมถึงนับดาวน้องสาวของเขาด้วย คงจะมีแต่พี่อาทิตย์ที่รับรู้เรื่องนี้โดยความบังเอิญ...

"แหม..ดุจังเลยนะคะ...ทีเมื่อวานยังใจดีอยู่เลย...หรือเพราะมีจีน่าอยู่ด้วยเลยไม่กล้าดุน้อง..

ฉันสะอึกกับคำพูดของนับดาว ที่แท้เมื่อคืนที่เขาหายไป...คงจะไปหาเธอคนนี้คนที่ชื่อจีน่า...ถามว่าฉันมีสิทธิ์ไม่พอใจหรือหึงหวงเขาไหม...ในใจของฉันมันก็กำลังคิดแบบนั้น แต่เอาเข้าจริงฉันไม่มีสิทธิ์นั้น...ไม่มีเลยแม้แต่น้อย..ฉันได้แต่เบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง ทำเหมือนไม่มีอะไร ทั้งที่ในใจมันมีแต่คำถาม.. คำถามที่ไม่สามารถถามเขาออกไปได้ ยังคงปล่อยให้ค้างคาใจและทิ่มแทงความรู้สึกของตัวเองเหมือนทุกครั้งที่รู้ว่าเขาไปกับคนอื่น...ฉันพยายามไม่สนใจ...มองดูรถยนต์ขับผ่านไปผ่านมา พยายามจะกลั้นความรู้สึกเอาไว้...อดทนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้...