ไป่จิ้งนั่งมองคนตัวเล็กที่เอาแต่นิ่ง สายตานางก็หันไปทางอื่นไม่ใส่ใจตนเลยสักนิด ทำให้เขาต้องชวนคุยเสียเอง
“ไม่สนุกหรือ ไยถึงทำหน้าเช่นนี้” เสียงทุ้มเอ่ยถาม พร้อมกับขยับเข้าใกล้ร่างเล็ก ทำเอาซูหลินต้องรีบหันกลับมาส่งสายตาตำหนิใส่เขา แต่ดูเหมือนองครักษ์ผู้นี้จะไม่เกรงกลัวการกระทำของนางแล้ว
“ทำไม ไม่อยากอยู่ใกล้ข้าหรือ” เขาไม่เอ่ยเปล่า แต่ยังขยับเข้าใกล้มากกว่าเดิม จนมือเล็กยกขึ้นดันแผงอกแกร่ง เพื่อหยุดการกระทำของเขาที่รุกล้ำเกินไป ทว่าแรงเท่ามดไหนเลยจะต่อต้านคนตัวโตที่เบียดเข้าหาได้
“ท่านจะทำอันใด ถอยออกไปนะ ข้าคือว่าที่ฮูหยินท่านโหว จำไม่ได้…อื้อ” แหวใส่ได้เพียงแค่นั้น ริมฝีปากอิ่มก็ถูกปิดเสียก่อน เปลือกตาสวยเบิกกว้างไม่ต่างจากกวางตกใจตื่น เพราะไม่คิดว่าจะถูกคนตัวโตจู่โจมเช่นนี้
มือขาวยกขึ้นทุบอกแกร่งเขาหลายคราเพื่อเตือนสติ ทว่าคนเอาแต่ใจไหนเลยจะยอมปล่อย มีแต่จะเบียดตัวกอดรัดร่างเล็กไว้
