ญาดายืนมองร้านขนมที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างด้วยความสุข ความฝันของเธอกำลังจะกลายเป็นความจริงในอีกไม่ช้า เหลือให้ช่างเก็บรายละเอียดอีกวันสองวันก็เรียบร้อย ได้เวลาที่เธอต้องย้ายข้าวของเข้าร้าน คิดแล้วก็อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ
“กลับยังเจ๊ หิวข้าวแล้วเนี่ย” เสียงร้องถามดังมากจากด้านในก่อนตัวด้วยซ้ำ
หากไม่ได้ต้นไม้เข้ามาช่วยญาดาก็ไม่รู้เหมือนกันว่างานจะคืบหน้าขนาดนี้ไหม ต้นไม้เปรียบเสมือนคนคุมงานทั้งหมด หรือเรียกว่าแทบจะเป็นเจ้าของร้านแทนเธอเสียด้วยซ้ำ ทั้งเรื่องซื้อตึกจ้างช่างและมาคุมงานเองแทบทุกวัน และไหนยังจะทำงานที่บริษัทอีก
“ขอบใจนะไม้ ถ้าไม่ได้ไม้เจ๊คงแย่แน่ๆ”
“ก็เจ๊เป็นเจ๊ผมนี่ ไม่ช่วยเจ๊แล้วจะให้ไปช่วยใคร อีกอย่างเฮียธามก็ไม่เห็นมาสนใจ อย่าว่าแต่สนใจเลย เฮียรู้หรือยังว่าเจ๊จะเปิดร้าน”
“รู้แล้วสิ”
“รู้แล้วแต่ไม่เคยมาดูงานให้เมีย ทั้งที่ตัวเองมีความรู้เรื่องตกแต่งเนี่ยนะ” อดไม่ได้จริงๆ ท
