ขอรัก(เมีย)อีกครั้งได้ไหม

เขาไม่สนใจ เธอแต่ยังใส่ใจ 2

ใบหน้างามอมยิ้มตลอดเวลา เมื่อเดินเข้ามาในบริษัทของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี เป็นบริษัทออกแบบตกแต่งภายในที่ญาดาอยากได้ไปออกแบบร้านให้ แต่เธอก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะขอร้องให้วิธานช่วย หรือจริงๆ เธอกลัวคำตอบที่ได้จากเขากลับมามากกว่า

“พี่แก้วสวัสดีค่ะ” เมื่อมาถึงหน้าห้องทำงานของวิธาน ญาดาก็เอ่ยทักทายเลขาหน้าห้องที่ทำงานให้ชายหนุ่มมานานพร้อมกับยกมือไหว้ จนคนถูกไหว้รับไหว้แทบไม่ทัน

“สวัสดีค่ะคุณกอหญ้า ไม่ต้องไหว้พี่ก็ได้ค่ะ พี่เป็นลูกน้อง”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นี่ค่ะ หญ้าซื้อกาแฟมาฝาก และก็มีขนมไทยด้วยนะคะ หญ้าฝากพี่แก้วเอาไปแบ่งพนักงานคนอื่นด้วยได้ไหมคะ”

“ได้สิคะ ขอบคุณนะคะ” แก้วรีบยื่นมือมารับไว้

“พี่ธามเลิกประชุมหรือยังคะ” คนถูกถามแสดงสีหน้าฉงนสงสัย

ประชุมเหรอ? ประชุมอะไรหว่า? เธอนั่งตรงนี้ตั้งแต่เช้า ยังไม่ได้เข้าประชุมเลยสักนิด

“ประชุมอะไรคะ” ครั้งนี้เป็นญาดาบ้างที่แสดงท่าทางงุนงง แต่เพียงครู่เดียวหญิงสาวก็ยิ้มแย้มดังเดิม

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หญ้าคงจำผิด งั้นหญ้าขอตัวเข้าไปหาที่ธามก่อนนะคะ”

“เชิญค่ะ”

วิธานนั่งมองคนที่เดินยิ้มเข้ามาในห้อง สายตาที่มองหญิงสาวยังคงเฉยชาเช่นเดียวกับสีหน้า ที่ไม่ค่อยพอใจเสียเท่าไหร่ ที่ญาดามาที่นี่โดยไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้า

"มาทำไม" เพียงประโยคทักทายแรกญาดาก็จุกอยู่ในอก แต่ก็แสร้งยิ้มทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร

“จะเที่ยงแล้ว พี่ธามพักก่อนไหมคะ จะได้มาทานข้าวกัน” ว่าพลางเดินนำอาหารที่ซื้อมาวางลงบนโต๊ะหน้าโซฟาที่ตั้งอยู่มุมห้อง จากนั้นก็เดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่โต๊ะทำงาน

“จะมาทำไมไม่โทรบอกพี่ก่อน” เมื่ออีกคนเลี่ยงไม่ตอบคำถามแรก จึงยิงคำถามที่สองต่อ

“ก็พี่ธามเข้าประชุมไม่ใช่เหรอคะ หญ้าก็เลยไม่กล้าโทรมากวน เดี๋ยวพี่ธามก็ตำหนิหญ้าหาว่าหญ้าไม่มีมารยาทอีก หรือว่าจริงๆ แล้วพี่ธามไม่ได้ประชุมคะ” วิธานหัวเราะหึในลำคอยิ้มมุมปาก ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้ามาหยุดยืนหน้าญาดา

“และถ้าพี่ไม่ได้ประชุมจริงๆ ล่ะ” ญาดาหน้าชาไปอีกครั้ง แต่เพียงครู่เดียวหญิงสาวก็ยิ้มออกมาเช่นเคย พร้อมกันนั้นก็จับมือวิธานมากุมไว้ โดยที่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ดึงมือกลับแต่อย่างใด

“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ อยู่แบบคนโง่หูหนวกตาบอดบ้างก็ดีค่ะ จะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไรมาก...ไปค่ะ ไปล้างมือกันจะได้มากินข้าว หญ้าซื้อของชอบของพี่ธามมาให้ด้วยนะคะ” จับมือวิธานเดินไปยังห้องน้ำ และยังล้างมือให้ชายหนุ่มเสียด้วยซ้ำ ทำดั่งวิธานคือลูกน้อยที่ยังล้างมือเองไม่เป็น

วิธานมองคนที่ตั้งใจล้างมือให้ตัวเองโดยไม่คิดจะคัดค้านหรือเอ่ยอะไรออกมา มองมือเล็กที่กำลังใช้กระดาษทิชชูซับน้ำที่มือให้ ก็อดไม่ได้ที่จะมองเลยไปยังใบหน้าจิ้มลิ้มก้มลงทำให้เขาอย่างตั้งใจ เรียวปากหยักก็ยกขึ้นเล็กน้อย

“พี่ธามต้องทานข้าวกลางวันด้วยรู้ไหมคะ ทานแต่กาแฟไม่ดีหรอกค่ะ เราต้องรู้จักรักตัวเองให้มากๆ” พูดแล้วก็อยากจะหัวเราะออกมาเสียเหลือเกิน

รักตัวเองมากๆ อย่างนั้นเหรอ

ดูสิ่งที่เธอกำลังทำสิญาดา เธอรักตัวเองบ้างหรือไม่

“เสร็จเรียบร้อยค่ะ ไปค่ะ ออกไปทานข้าวกัน” เดินจับมือวิธานมายังโซฟา จากนั้นญาดาก็จัดการอาหารให้ชายหนุ่มรวมทั้งของตัวเอง

ทั้งคู่ทานอาหารกันไปเงียบๆ มีการสนทนาบ้างเป็นบางครั้ง โดยส่วนมากญาดาเป็นฝ่ายพูดเสียมากกว่า วิธานก็แค่ตอบกลับคำสองคำเท่านั้น

“พี่ธามคะ วันนี้หญ้ากลับบ้านด้วยได้ไหมคะ รถหญ้าเอาเข้าซ่อมไปแล้ว” ใช่ เสียที่ไหน เธอก็แค่อยากรู้ว่าสามีเธอจะใจร้ายใจดำกับเธอหรือไม่แค่นั้น

“แล้วมาที่นี่ยังไง”

“ก็นั่งแท็กซี่มาไงคะ” ขับรถตัวเองมาจอดที่ลานจอดด้านล่างและก็เดินมาเลยค่ะ

“อีกตั้งหลายชั่วโมงนะกว่าจะถึงเวลาเลิกงาน” ความหวังอันริบหรี่ดูเหมือนจะทอประกายขึ้นมาบ้าง

“ไม่เป็นไรค่ะ หญ้ารอได้ ขอแค่ได้กลับบ้านพร้อมพี่ธามแค่นั้นก็พอ” รอยยิ้มหวานที่ส่งมา แววตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง เรียกความอ่อนยวบในหัวใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่ก่อนหน้าไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ หรืออาจจะเป็นเพราะวันนี้เขาทำผิดต่อเธอก็เป็นได้

“ถ้าคิดว่ารอได้ ไม่เบื่อก็ตามใจ แล้วอย่ามางอแงชวนกลับบ้านนะ” เป็นรอยยิ้มที่กว้างที่สุดหลังจากที่แต่งงานมาก็ว่าได้สำหรับญาดา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดีใจ ยิ้มจนแก้มแทบแตกตาหยีจนเป็นสระอิ

“ขอบคุณนะคะ วันนี้พี่ธามน่ารักที่สุด สัญญาว่าจะไม่งอแงอยากกลับบ้านแน่นอนค่ะ” ไม่พูดเปล่ายังโน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มสากอีกหนึ่งฟอดใหญ่ หลังจากนั้นก็นั่งทานข้าวไปด้วยความสุข

ส่วนคนถูกให้รางวัลที่ทำตัวน่ารักก็นั่งนิ่งไป ทว่าสายตากลับเหลือบมองคนที่นั่งทานข้าวไปยิ้มไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เห็นใบหน้าอมยิ้มตลอดเวลาของญาดาก็พลอยยิ้มตามออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ก็แค่กลับบ้านพร้อมกันมันน่าดีใจตรงไหน ทำไมต้องดีใจมากขนาดนี้ด้วย

หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อย วิธานก็แยกตัวออกมานั่งทำงานต่อ ส่วนญาดาก็นั่งดูของตกแต่งร้านขนมไปพลาง จวบจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง จากที่นั่งพิงพนักโซฟา ร่างบางก็ค่อยๆ เอนลงทีละนิด สุดท้ายก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาและหลับไปในที่สุด

ไม่รู้เพราะแอร์ในห้องเย็น กินข้าวอิ่มหรือว่าเมื่อคืนถูกรังแกมากเกินไป และยังต้องมาตื่นแต่เช้าอีก จึงทำให้หญิงสาวหลับไปอย่างง่ายดาย

วิธานที่กำลังนั่งตรวจแบบไปเพลินๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกที ก็ไม่เห็นคนที่นั่งรอตัวเองอยู่ที่โซฟาดังเดิมเสียแล้ว จะว่าไปเข้าห้องน้ำก็ไม่เห็นเดินผ่านหน้าเขาไป แล้วอย่างนั้นเธอไปไหนกัน หรือว่า...

ไม่ให้ความสงสัยค้างคาใจนาน จึงลุกจากโต๊ะทำงานมายังโซฟาและสิ่งที่เห็นก็คือคนที่บอกว่าจะนั่งรอเงียบๆ ไม่งอแงกลับบ้าน ตอนนี้นอนหลับเป็นที่เรียบร้อย

“จะงอแงได้ยังไงก็หลับแบบนี้” ว่าแล้วก็หมุนตัวเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานตัวเอง ไม่ได้เดินกลับมานั่งทำงาน แต่เดินกลับมาหยิบเสื้อสูทที่พาดอยู่บนเก้าอี้ไปคลุมให้ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา หากจะปล่อยให้นอนกอดอกอยู่ตรงนี้ก็ดูจะใจร้ายเกินไป แม้ที่ผ่านมาเขาจะใจร้ายมากกว่านี้ก็ตาม