พอได้แล้วค่ะพี่เสือหยุดบ้าได้แล้ว"
ยัยนั่นตะคอกใส่ผมเสียงดังก่อนจะรีบเข้าไปดูไอ้นนท์ทั้งที่มันเป็นคนเริ่มก่อนตอนที่ผมถูกต่อยไม่เห็นจะห้ามมัน
"นี่เธอปกป้องมันหรอ"
ผมจ้องหน้ายัยนั่นรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ผมกำหมัดเอาไว้แน่นก่อนจะถามคำถามที่ทิ่มแทงใจ
"ติดใจมันหรอถึงได้เป็นห่วงมันขนาดนี้"
“พูดบ้าอะไรคะ”
“เออ ชั้นมันบ้าแล้วฉันก็บ้าได้ยิ่งกว่านี้อีกถ้าเธอไม่กลับไปพร้อมฉัน”
ผมกระชากยัยนั่นให้ลุกออกมาจากไอ้นนท์
“ไม่ค่ะข้าวไม่กลับ”
ยัยนั่นสลัดมือผมออกแต่ผมไม่ยอมปล่อยง่ายๆ สายตาที่กำลังต่อต้านมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดจนอยากเข้าไปซัดหน้าไอ้นนท์อีกรอบเอาให้มันนอนจมกองเลือดโทษฐานที่มันทำกล้ามายุ่งกับคนของผม
ข้าว
จะให้ฉันกลับไปเพื่อจะได้ระบายอารมณ์ใส่ฉันเหมือนทุกครั้งน่ะหรอ ฉันก็คนนะสิ่งที่อยู่ข้างในนี่ก็หัวใจ….....ไม่ใช่หัวหิน
“หมายความว่าไง”
ยอมรับว่าสายตาคู่นั้นทำให้ฉันเริ่มไม่แน่ใจกั
