“แล้วแกจะเอาไงต่ออะ”
เพื่อนรักทำหน้าหนักใจเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น รวมไปถึงเรื่องที่ฉันถูกจับคลุมถุงชนด้วย
“ก็งัดจนกว่ามันจะแตกละเอียดไปข้างนั่นแหละ”
ฉันถอนหายใจออกมายาวเหยียด ก่อนจะคว้าแก้วชาเขียวขึ้นมาดูดจนลดฮวบไปครึ่งแก้ว
“ฉันว่าแกบอกพี่เรสดีไหม อย่างน้อยก็จะได้หาทางออกร่วมกัน”
“เหอะ น้ำหน้าอย่างไอ้พี่เรสเนี่ยนะจะหาทางออก แกเห็นไฟบนหัวฉันไหม นี่แค่กองย่อยนะ ไฟกองใหญ่อยู่บนหัวไอ้พี่เรสโน่น คนอะไรหัวร้อนไม่ฟังใคร ดีแต่จะทำให้พัง”
พูดมาแล้วก็เหนื่อยใจ จนป่านนี้เขายังไม่เลิกซื้อซิมใหม่แล้วโทรหาฉันอีก นี่ยังไม่รวมเรื่องที่ไปดักรอฉันที่หอทุกวัน แต่ฉันก็หลบหลีกโดยการหนีไปนอนโรงแรมมันซะเลย ง้อยาก ๆ เขาจะได้เข็ดหลาบ ต่อไปจะได้ไม่เอาอารมณ์มาตัดสิน
“ก็จริง แต่ตอนพี่เรสมีเหตุผลเขาก็ดูใจเย็นมากนะ”
“ใจเย็นเพราะเป็นปัญหาคนอื่นต่างหากถึงได้มีสติ เชื่อสิว่าถ้าฉันพูดความจริงออกไป ไอ
