เปลือกตาบางปรือขึ้นมาช้า ๆ ฝ่าแสงสีขาวสว่างที่กระทบเข้ามา
ปกคลุม ความหนักอึ้งผสมกับความมึนงง ทำให้ฉันทำได้เพียงกะพริบตาช้า ๆ ราวกับคนไร้ความรู้สึก
“พี่ไทน์ ออมฟื้นแล้วค่ะ”
เสียงใส ๆ ของใครบางคนที่คาดเดาว่าเป็นยัยก้านตองทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจยิ่งกว่าเดิม ทำไมยัยนี่ถึงเข้ามาอยู่ในห้องของฉันได้ล่ะ?
ยังไม่ทันที่ข้อสงสัยจะได้ไขกระจ่าง อยู่ ๆ ทั้งหมอและพยาบาลก็กรูเข้ามามุงอยู่รอบเตียง ก่อนจะยกไฟฉายขึ้นส่องเข้าไปในตาฉัน
“ตอนนี้มีอาการอะไรบ้างไหมครับ”
“มะ มึน ๆ ค่ะ”
ฉันยกมือจับที่หัวของตัวเองด้วยความสับสน หมอที่กรูเข้ามารอบเตียงเยอะขนาดนี้คงไม่ใช่ว่าพวกเขาเข้ามาในห้องของฉันแล้วละ แต่ตัวฉันเองต่างหากที่กำลังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล
“นอกจากปวดหัวแล้ว มีอาการอื่นแทรกอีกไหมครับ เช่นคลื่นไส้ อยากอาเจียน เจ็บท้อง เจ็บหน้าอก”
“ไม่ค่ะ”
ฉันส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะชะเง้อคอมองไปที่ปลายเตียง พบว่าตอนนี้ทั้งออม
