ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วที่ฉันวนเวียนอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ เรียกได้ว่าใช้ชีวิตอยู่สองที่ นั่นคือมหาวิทยาลัยและที่โรงพยาบาลเลย เพราะหลังจากเลิกเรียนปุ๊บ ฉันก็มาสิงอยู่ที่นี่ตลอด บางวันแม่พี่เรสก็มาอยู่เป็นเพื่อน บ้างก็พี่อลัน บางวันก็พี่ไทน์กับยัยก้านตอง เรียกได้ว่าไม่มีช่วงจังหวะได้เหงาเลยละ
แต่เหมือนว่าวันนี้ทุกคนจะติดธุระกันหมด จึงเหลือเพียงฉันกับพี่เรสที่ต้องอยู่ในห้องด้วยกันตามลำพัง
“ไปค่ะ ได้เวลาเช็ดตัวแล้ว”
“ไม่เอาอะ ฉันอยากอาบน้ำ”
เขาว่าอย่างเอาแต่ใจ
“ได้ไงล่ะพี่เรส แผลเพิ่งจะหายดี ขืนโดนน้ำตอนนี้ได้ออกโรงพยาบาลอีกทีสิ้นเดือนแน่”
“ก็อย่าให้มันโดนน้ำสิ”
ไม่ว่าเปล่า เขายังลุกขึ้นไปจากเตียงก่อนจะตรงเข้าไปยังห้องน้ำ ฉันเลยต้องวิ่งตามไปช่วยอาบให้
เฮ้ออ! คนอะไรไม่รู้ เอาแต่ใจตัวเองที่หนึ่ง
“ดะ เดี๋ยวสิ จะถอดออกหมดเลยเหรอ”
“ทำไมล่ะ พูดอย่างกับไม่เคยเห็น”
มันก็ใช่ แต่มันยังไม่
