หลายวันมานี้ชีวิตฉันค่อนข้างน่าเบื่อและเหนื่อยล้าสาหัสพอสมควร เพราะต้องรีบตื่นมาเรียน เวลาว่างก็ยกงานขึ้นมาทำ ส่วนตอนเย็นก็ไปสิงที่ใต้ตึกของสาขาเพื่อซ้อมการประกวด ฉันพลาดจริง ๆ ที่ยอมยกมือเข้ารับการสมัครดาวมหาวิทยาลัย น่าจะแหกกฎของสายแล้วงัดไปสักตั้ง มันน่าจะดีกว่าการที่ฉันต้องมาทนเหนื่อยและแบกรับความกดดันที่หนักอึ้งขนาดนี้
“เป็นไงบ้าง เห็นซ้อมประกวดทุกวันเลย”
ยัยก้านตองเอ่ยถามในขณะที่เราทั้งคู่เดินลงมาจากตึกของสาขา เพื่อจะมาเข้าห้องน้ำที่ชั้นล่าง เนื่องจากตอนนี้ปาไปเกือบหกโมงเย็นแล้ว ทำให้ห้องน้ำชั้นบนถูกล็อกเอาไว้หมด
“เอาจริงปะ โคตรรำคาญยัยพี่แพมเลย”
ได้จังหวะฉันก็รีบระบายออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ ถึงแม้ว่าพักหลัง ๆ ยัยนั่นแทบจะไม่ได้มาซักซ้อมให้ แต่แค่เห็นหน้าก็พาลให้หงุดหงิดได้แล้ว
“ทำไมเหรอ?”
“เหอะ! ทำตัวเหมือนตัวเองเก่งที่สุดในโลก ดวงอาทิตย์วิ่งรอบ
ตัวเองอยู่มั้ง”
“หึ ๆ”
ยัยก้า
