ปรมะยิ้มเยาะ นรีกุลก็ยังนิสัยเหมือนเดิมคือกลัวคนอื่นจะเดือดร้อน
“ก็ได้ งั้นฉันจะฟ้องเธอคนเดียวก็แล้วกัน”
“ไม่นะคุณหนึ่ง... อย่าทำแบบนี้นะ... ถ้ากุลติดคุก แล้วใครจะเลี้ยงไข่มุกล่ะคะ...” หล่อนร้องไห้ออกมาน้ำตาเปียกสองแก้ม
ดวงตามืดดำที่มองสำรวจใบหน้าของหล่อนนั้นเต็มไปด้วยความเกรุ่นโกรธ
“ไข่มุกเป็นลูกของฉัน ฉันดูแลเองได้”
“ไม่ได้นะคะ... กุลไม่ยอมหรอก ไข่มุกเป็นลูกของกุล... คุณหนึ่งไม่มีสิทธิ์”
“งั้นเธอก็รอเอาไว้ให้การในชั้นศาลก็แล้วกัน ก็ดูสิว่าใครจะชนะ”
แล้วเขาก็ปล่อยมือจากปลายคางและข้อมือของหล่อน ก่อนจะผลักแรงๆ
ร่างอรชรของนรีกุลล้มลงกองกับพื้น หล่อนร้องไห้ออกมาอย่างหวาดกลัว
“คุณหนึ่ง... อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ อย่าทำร้ายกุลเลย...”
“แล้วที่เธอทำร้ายฉันล่ะ เธอทำให้ฉันไม่ได้ดูแลไข่มุกเลย... ฉันอยากเห็นตอนไข่มุกเกิด แต่ฉันก็พลาดโอกาสไปอย่างน่าเสียดาย เพราะเธอ...”
“กุล... กุลขอโทษ... ฮือออ
