นรีกุลเดินเข้ามาภายในห้องอาหารในช่วงค่ำด้วยท่าทางอ่อนเพลียจนซ่อนเอาไว้ไม่มิด ปรมินทร์หันไปสบตากับวาสินี และอมยิ้ม เพราะรู้ดีว่านรีกุลเพิ่งผ่านศึกสงครามอะไรมา
“พี่สองยิ้มอะไรคะ” วาสินีกระซิบถามสามีเบาๆ
“แล้ววายิ้มอะไรล่ะครับ”
“พี่สองน่ะ”
วาสินีเข้าใจความหมายดีทุกอย่าง สองแก้มจึงแดงระเรื่อ
“เดี๋ยวคืนนี้พี่จัดให้นะครับ”
“พี่สองบ้า...”
ในขณะที่วาสินีต่อว่าสามีเบาๆ อยู่นั้น นรีกุลก็เดินเข้ามาถึงพอดี
“สวัสดีค่ะคุณสอง คุณวา”
“สวัสดีครับน้องกุล เชิญนั่งครับ” ปรมินทร์ยิ้มทักทายพี่สะใภ้
“สวัสดีค่ะคุณกุล วาดีใจนะคะที่ได้เจอคุณกุลอีกครั้ง อยู่ด้วยกันที่นี่นะคะ”
“กุล... เอ่อ...”
วาสินีเห็นนรีกุลยังอึกอักขัดเขินอยู่ ก็ชวนคุยต่อ
“น้องไข่มุกน่ารักมากเลยนะคะ แล้วก็มีความคิดความอ่านโตเกินวัยด้วยค่ะ”
“จริงครับ น้องกุลเลี้ยงลูกได้ยอดเยี่ยมมากๆ เลยครับ” ปรมินทร์พูดสนับสนุนคำพูดของภรรยาสุดที่รัก
