“ทำอะไรอยู่...ไปกันได้แล้ว”
“ค่า”
เรณุกาขานรับก่อนจะหันหน้าไปหาต้นเสียงที่เรียกเธอ และสิ่งที่เธอเห็นก็คือ...
ร่างสูงของอโณทัยที่อยู่ในชุดเสื้อสีขาวและกางเกงยีนสีเข้ม ทรงผมที่ประจำจะถูกจัดทรงเนี้ยบก็ปล่อยให้ระหน้าผากตามธรรมชาติทำให้อโณทัยดูเด็กลงกว่าอายุจริงไปโข แม้ทุกวันเขาจะดูดีอยู่แล้วง..แต่เมื่อมาเห็นเขาในแบบนี้หญิงสาวกลับรู้สึกชอบมากกว่า
“ถ้างั้นก็เร็วๆสิ...หรือจะไม่ไปแล้ว”
คิ้วเรียวของคนถามขมวดหมับยามเมื่อเห็นว่าคนที่เขาอุตส่าห์ถ่อสังขารขึ้นมาตามเอาแต่มองเขาราวกับไม่เคยเห็น
“ไปสิ...จะได้ก้าวเท้าออกจากบ้านเป็นครั้งแรก ใครจะไม่อยากไป”
“ประสาท...”
ชายหนุ่มพึมพำกับตนเองเสียงเบาแล้วเดินตามเรณุกาที่เดินผ่านหน้าเขาไป แม้หญิงสาวจะได้ยินแต่เธอก็ทำเหมือนไม่ได้ยินเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา เกิดเขาพาลโมโหขึ้นมาเธอก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกน่ะสิ!
“จะดูเรื่องนี้”
ทันทีที่มาถึงโรงภาพยนตร์ภ
