“เร...”
เสียงเรียกชื่อหญิงสาวแผ่วเบาผ่านออกมาจากลำคอของเขา ดวงตาของอนาวินจับจ้องหญิงสาวที่ตะลึงมองใบหน้าของเขาไม่ต่างกัน
ดวงตาของหญิงสาวแววหนึ่งมันทอวาบด้วยความยินดีที่เห็นร่างคุ้นตาที่กำลังสาวเท้าเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ ก่อนจะแปรเป็นหม่นหมองในไม่กี่วินาที และพออนาวินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าเธอ สิ่งที่เขาเห็นก็มีเพียงแววตาเรียบเฉยและรอยยิ้มบางเบาในหน้าที่ดูห่างเหินราวกับเขาและเธอไม่ใช่คนที่เคยรู้จักกันดีมาก่อนเลย...ไม่ใช่เลย...
เวลาสามเดือนทำให้เธอทำใจได้อย่างรวดเร็ว...แต่เวลาเดียวกันกลับทำให้เขาเหมือนตกนรกทั้งเป็น
อนาวินได้แต่ครางในอก ดวงตาของเขาแปรเป็นหม่นวูบลงให้คนมองอย่างเรณุกาได้แต่รู้สึกผิดในอก...หากเธอไม่ทำเช่นนี้ก็ไม่ได้ เพราะหากไม่มีปราการอะไรเลยมากั้นขวางจิตใจของเธอไว้...คนสุดท้ายที่จะเจ็บปวดที่สุดไม่ใช่ใคร
คนๆนั้นมันคือเธออย่างแน่นอน!
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะ”
เสียงหวานพูดแผ่วเ
