“เร...เรขอโทษที่ต้องบอกเลิกพี่วิน แต่เรมีความจำเป็นนะคะ แล้วเรก็ไม่เคยรู้เลยว่าพี่วินกับคุณไทม์เป็นพี่น้องกัน..เรขอโทษ”
เรณุกาพูดทั้งน้ำตา หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อเห็นแววตาที่ไม่เชื่อถือในคำพูดของเธอเลยของอนาวิน
“หยุดเถอะเร! คำพูดของเรในวันนี้ไม่มีน้ำหนักเลย คิดจะทิ้งพี่ไปเพราะพี่มันจนใช่ไหม? ที่เรโผไปซบอกพี่ไทม์เพราะเห็นว่าพี่ไทม์รวย แถมมีฐานะทัดเทียมกับเร ไม่ใช่ไอ้นักศึกษากระจอกๆแบบพี่ ไม่ใช่ไอ้ลูกเมียน้อยแบบพี่!”
ชายหนุ่มพูด ก่อนจะปล่อยข้อมือบางของเธอ พร้อมๆกับก้าวถอยห่างหญิงสาวนั้น เรณุกาเห็นกริยานั้นของเขาแล้วได้แต่สะอื้นไห้...พี่วินคนนั้นของเธอไม่มีแล้ว พี่วินได้จากเธอไปแล้ว...
“พี่วินชักจะดูถูกเรมากเกินไปแล้วนะคะ ถ้าเรเป็นคนแบบนั้นเรคงไม่คบกับพี่นานขนาดนี้ พี่วินทำให้เรผิดหวังที่พี่ไม่คิดจะฟังเรบ้างเลย”
เธอเถียงกลับ ทำไมอนาวินไม่ใจเย็นแล้วลองฟังคำตอบของเธอบ้าง เขาคิดว่าเธอ
