เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นกลางดึกทำให้อนาวินที่กำลังหลับสนิทต้องความมือเปะปะไปสองสามทีก่อนจะคลำถูกว่าเจ้าตัวก่อเสียงที่ปลุกให้เขาตื่นนั้นมันอยู่ไม่ห่างจากมือของเขานั่นเอง
“ฮัลโหล”
ชายหนุ่มกรอกเสียงด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
[พี่วิน] ปลายสายเรียกชื่อเขาเสียงแผ่วทำให้เขาถึงกับตื่นเต็มตาทันที
มันไม่น่าจะใช่เรื่องปกติที่น้องเรจะโทรทางไกลมาหาเขา...ไม่ใช่เพราะกลัวสิ้นเปลืองค่าโทรทางไกล หากแต่เป็นเพราะข้อตกลงที่เขาและน้องเรตกลงกันว่าจะใช้จดหมายแทนการโทรทางไกลหากัน...และอีกอย่างเพราะเขากลัวว่าตนเองจะทนใจแข็งอยู่เรียนจนจบไม่ได้หากเขาได้ยินเสียงหวานๆของหญิงสาวเข้า
และมาอยู่ที่นี่จนจะครึ่งปี...มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่เขาอดใจไม่ไหวเป็นฝ่ายโทรไปหาหญิงสาวเอง...
“ครับ...ครับ”
อนาวินกรอกเสียงลงไปหลังจากที่อึ้งไปไม่ถึงนาที...และเพราะมัวแต่ตกใจนี่เองทำให้เขาลืมสังเกตความผิดปกติของน้ำเสียงของปลายสายไป
[พี
