ในทุกวันหลังเลิกงานคุณานนท์จะมารับวิรัลพัชรที่โรงพยาบาลโดยขึ้นไปรอที่ห้องทำงานของตนเองที่นานๆ ครั้งถึงจะเข้ามาที่นี่ถึงแม้จะมีบริษัทเป็นของตนเองแต่เขาก็ยังมีตำแหน่งเป็นรองประธานฝ่ายเครื่องมือและอุปกรณ์การแพทย์เพราะชายหนุ่มมีหุ้นจำนวนหนึ่งซึ่งคุณย่ามอบให้ในวันที่เขาอายุครบ 25 ปีบริบูรณ์เนื่องจากท่านเห็นว่าเขามีความสามารถพอที่จะจัดการและบริหารงานแทนท่านได้
วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่คุณานนท์มารับวิรัลพัชรที่โรงพยาบาลทั้งที่หญิงสาวบอกแล้วว่าไม่ต้องมารับเพราะเธอนัดเจอกับเพื่อนที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“คุณนนท์ไม่น่าต้องลำบากมารับวิวเลยวิวนั่งแท็กซี่ไปที่ร้านอาหารเองก็ได้นี่คะ” ถึงแม้จะขึ้นมานั่งบนรถแล้วหญิงสาวก็ยังบ่นเพราะรู้สึกเกรงใจชายหนุ่มมากๆ เธอรู้ว่าเขาทำงานหนักและยังจะต้องแบ่งเวลามาดูแลเธออีก
“ไม่เป็นไรหรอกยังไงร้านนั้นมันก็เป็นทางผ่านกลับบ้านพอดี แล้วคุณไม่คิดจะให้ผมไปรู้จักเพื่อนของคุณม
