ท่านแม่ทัพ ท่านจะเป็นพ่อเลี้ยงข้าหรือสามีข้ากันแน่

หนังสือสัญญา

ในเมื่อมารดาของนางยังไม่อาจตัดสินใจได้ ก็ต้องปล่อยให้นางพบก็ความซอกซ้ำจนถึงที่สุดไปเสียเลย เซี่ยหยวนก็มองที่มารดาอย่างกังวล มิใช่เขาไม่รู้ว่ามารดารักผู้เป็นบิดามากเพียงใด แต่ความรักที่ผู้เป็นบิดามอบให้พวกเขาสองพี่น้องก็ไม่ได้น้อยกว่าที่มอบให้เซี่ยหรันเซียนเลย

จะต่างกันก็ตรงที่ไม่ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นกับเขาและน้องสาว ผู้เป็นบิดามิอาจจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือได้สักครั้ง ทั้งที่ตนเองเป็นถึงผู้ตรวจการใหญ่ของเมืองหลวง

“มิใช่ว่าแม่ไม่เชื่อเจ้า แต่ว่า...” ตู้เหลียนบีบมือแน่น นางจะพูดเช่นไรดี นางยังไม่อาจจะทิ้งเซี่ยถงวู่ไปได้ เพราะนางรักเขามากเหลือเกิน และทั้งชีวิตของนางที่เห็นสามีเป็นท้องฟ้า นางจะอยู่ได้เช่นใดหากไม่มีเขา

“ท่านแม่ ข้ากับน้องสาวไม่อาจโทษท่านได้ หากท่านต้องการจะอยู่เคียงข้างท่านพ่อ แต่ข้าก็ไม่อาจทนเห็นน้องสาวของข้าตายได้อีกครั้ง ไม่รู้ว่าหากเกิดเรื่องอีกครั้ง นางจะมีโอกาสได้กลับมาเช่นนี้หรือไม่” เซี่ยหยวนเอ่ยขึ้นอย่างปวดใจ

เขาไม่เสียดายหากจะต้องละทิ้งแซ่เซี่ยที่มีอำนาจในเมืองหลวงไป หากมันจะช่วยให้น้องสาวของเขามีชีวิตรอดต่อไปได้ เขาพร้อมที่จะเริ่มใหม่โดยไม่ต้องมีตระกูลหนุนหลัง

“แม่เข้าใจแล้ว” เมื่อได้ยินคำพูดของบุตรชาย ที่ไม่อาจสูญเสียน้องสาวไปได้อีกครั้ง ตู้เหลียนก็เหมือนจะเริ่มคิดได้ วันนี้นางจะลองเอ่ยเรื่องนี้กับผู้เป็นสามีดู

ไม่ว่าคำตอบของเขาเป็นเช่นใด นางก็พร้อมที่จะให้คำตอบบุตรทั้งสองคนเรื่องที่นางจะไปพร้อมบุตรหรือเลือกที่จะอยู่ต่อ

หากเซี่ยหรูอวี้ได้ยินความคิดของผู้เป็นมารดา นางคงได้แต่กลอกตามองบนกับความรักสามีหลงสามีของผู้เป็นมารดาอย่างแน่นอน

เซี่ยหรูอวี้ยังไม่เข้าใจความรักนัก นางไม่คิดว่าคนเราจะต้องยกทั้งชีวิตไว้ที่คนอื่นได้ ในเมื่อตัวนางก่อนหน้านี้ล้วนแต่ต้องพึ่งตนเองเพื่อให้มีชีวิตอยู่รอดให้ได้

“ออกไปด้านนอกกันเถิด” เซี่ยหยวนแม้อยากจะอยู่สำรวจภายในห้วงมิติของเซี่ยหรูอวี้ต่อ แต่ก็จำต้องออกไป ด้วยกลัวว่าคนด้านนอกจะสงสัยเรื่องที่ทั้งสามหายตัวไปจากห้องของหรูอวี้

“ประเดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ” หรูอวี้หายเข้าไปในห้องด้านใน เพื่อหายาลดไข้มากินกันไว้ก่อน “ไปกันเจ้าค่ะ” นางกลืนยาลงท้องโดยไม่สนใจหาน้ำมาดื่ม ก่อนจะพาทั้งสองออกจากมิติไปด้านนอก

“อวี้เออร์ เจ้านอนพักต่ออีกสักหน่อย แม่จะไปรอพบพ่อของเจ้า” ตู้เหลียนห่มผ้าให้นางอย่างใส่ใจ

หรูอวี้เคยได้รับการดูแลเช่นนี้เสียที่ไหน แม้แต่ตอนที่นางล้มป่วยเมื่อชีวิตก่อน ก็มีเพียงเสี่ยวซานที่แวะมาดูนางเป็นครั้งคราว ด้วยภารกิจของเสี่ยวซานที่เป็นงานเล็กน้อยย่อมมีมากกว่านาง นางจึงต้องดูแลตัวเอง

แต่ตอนนี้มีทั้งมารดาและผู้เป็นพี่ชายที่ห่วงใยนางเพิ่ม นางจะไม่ยอมให้ชะตาชีวิตของทั้งสองต้องมีจุดจบเช่นในความฝันของนางอีกแล้ว นางจะพาทั้งสองออกไปใช้ชีวิตใหม่ด้านนอก

“เจ้าค่ะ” นางยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักผ่อน

เซี่ยหยวนเมื่อเดินออกมาจากเรือนน้องสาวจึงได้รู้ว่า เวลาที่เขาเข้าไปอยู่ภายในมิติเดินช้ากว่าด้านนอกมากนัก ด้านในผ่านไปถึงสองชั่วยาม (1 ชั่วยาม = 2 ชั่วโมง) แล้ว แต่ด้านนอกเพิ่งจะผ่านไปเพียงหนึ่งก้านธูป (30นาที) เท่านั้น

“ท่านแม่ ลูกอยากให้ท่านนึกถึงเรื่องที่น้องสาวพูดในวันนี้ให้มากขอรับ” เซี่ยหยวนเอ่ยเตือนมารดา ไม่ให้ใจอ่อนกับผู้เป็นบิดาอีก

“แม่เข้าใจแล้ว” ตู้เหลียนก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบบุตรชายเสียงเบา

เซี่ยหยวนเดินกลับไปที่เรือนพกของเขา โดยที่ไม่ได้ไปโวยวายที่เรือนหลักเช่นทุกครั้งที่น้องสาวถูกกลั่นแกล้ง ส่วนตู้เหลียนกลับไปรอเซี่ยถงวู่ที่เรือนของนาง

นางเดินเข้าไปภายในห้อง ก่อนจะนั่งลงค้นหาสิ่งของที่อยู่ภายในหีบสินเดิม นางจำได้ว่านางเก็บไว้ใต้ก้นหีบอย่างดี ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะได้หยิบของสิ่งนี้ออกมาใช้

“คุณหนู!!!” แม่นมตู้เอ่ยเรียกนางเสียงเบา เมื่อเห็นกระดาษในมือของตู้เหลียน ยามที่อยู่เพียงลำพังนางไม่อยากจะเรียกคุณหนูของนางว่าอนุ จึงได้เอ่ยเรียกว่าคุณหนูมาโดยตลอด

“แม่นม ข้าคิดดีแล้ว ข้าควรจะทำสิ่งใดเพื่อบุตรของข้าทั้งสองคนบ้าง” นางมองเนื้อหาที่เขียนในกระดาษด้วยแววตาที่สั่นไหว

มันเป็นหนังสือยินยอมจากเซี่ยถงวู่ ที่บิดาของนางบังคับให้เขาทำไว้ ก่อนที่จะรับนางเข้าตระกูลเซี่ย หากวันใดที่นางต้องการจะออกจากตระกูลเซี่ยไปเริ่มชีวิตใหม่ พร้อมกับบุตร เขาไม่อาจจะเหนี่ยวรั้งนางได้

ยิ่งในสัญญามีตราประทับของฮ่องเต้ด้วยแล้ว เซี่ยถงวู่ยิ่งไม่อาจจะฝ่าฝืนไม่ทำตามได้ ที่ฮ่องเต้เมตตานางมากถึงเพียงนี้ ด้วยนางและพระองค์เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน นางเคยจะถูกรับตัวเข้าเป็นพระสนมในวังหลวงมาก่อน แต่ด้วยนางปักใจรักมั่นกับเซี่ยถงวู่จึงได้ยินยอมแต่งเป็นอนุให้กับเขา

ไม่คิดเลยว่าการเลือกครั้งนั้นของนาง จะกลายเป็นสร้างความชอกช้ำให้กับบุตรทั้งสองและตัวนางมาจนทุกวันนี้

แม้ฮ่องเต้จะเคยตรัสกับนางว่าหากมีเรื่องใดที่ต้องการขอความช่วยเหลือ นางสามารถร้องขอจากพระองค์ได้ทุกเมื่อ แต่นางก็ไม่คิดจะทำ แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้ หากเซี่ยถงวู่ยังเพิกเฉยต่อความเป็นความตายของบุตรสาวนาง นางจะเลือกหนทางนี้มาใช้กับเขาเสีย เรื่องนี้นางไม่เคยเอ่ยเล่าให้บุตรทั้งสองฟังมาก่อน ได้แต่เก็บไว้กับตัวเอง

เซี่ยถงวู่เมื่อเดินทางกลับมาจากที่ตรวจการ ก็ตรงมาที่เรือนของตู้เหลียนทันที เขารู้เรื่องจากพ่อบ้านเซี่ยแล้วว่าวันนี้เกิดเรื่องใดขึ้น

“อาเหลียน เหตุใดเจ้าถึงไม่ปล่อยให้อวี้เออร์ไปแย่งของจากเซียนเออร์ได้เล่า” เขาเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ

ยิ่งคำพูดใส่ร้ายจากปากของพ่อบ้านเซี่ยที่เป็นคนของสวีเหมยลี่ด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขามีโทสะไม่น้อย ด้วยมีคุณหนูจากจวนต่างๆ อยู่เห็นเหตุการณ์ไม่น้อย ทำให้เขาต้องเสียหน้า

ตู้เหลียนเงยหน้ามองผู้เป็นสามีอย่างตัดพ้อ เขาเดินเข้ามายังมิได้เอ่ยถามอาการของบุตรสาวสักคำก็ต่อว่านางในเรื่องที่ไม่ได้สอบสวนเสียแล้ว

“ท่านคิดว่า เพียงปิ่นด้ามเดียว ข้าไม่อาจจะหามาให้อวี้เออร์ได้รึ” นางจ้องมองเขาอย่างเย็นชา ด้วยรู้แก่ใจแล้วว่าสุดท้ายเขาก็ต้องเลือกออกหน้าแทนสวีเหมยลี่และเซี่ยหรันเซียนอยู่ดี

“...” เซี่ยถงวู่เม้มปากแน่น ด้วยรู้ว่าสินเดิมของนางมีไม่น้อย ทั้งยังได้พระราชทานมาจากฮ่องเต้ก่อนที่จะแต่งเข้าจวนของเขาอีกมากมายหลายหีบ

“ท่านคิดจะถามหรือไม่ว่าอวี้เออร์ตกน้ำ อาการนางเป็นเช่นใดบ้าง ท่านจะสอบสวนเรื่องนี้ให้ข้าอย่างกระจ่างหรือไม่” นางเอ่ยถามเขาโดยไม่เว้นให้เขาหยุดคิด

“เอ่อ...อวี้เออร์นางเป็นเช่นใดบ้าง”

“นางฟื้นแล้ว ข้าเพิ่งจะกลับมาจากเรือนของนาง”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว เรื่องในวันนี้ก็ถือเสียว่าให้ผ่านไปเถิด”

“หึ ท่านเคยคิดจะปกป้องข้ากับลูกบ้างหรือไม่ ท่านลืมเรื่องที่รับปากบิดาข้าไปแล้วหรืออย่างไร” นางมองเขาอย่างผิดหวัง

“มิใช่เช่นนั้น แต่จะให้เรียกคุณหนูจวนอื่นมาถามความก็ดูจะวุ่นวายเกินไป ดีไม่ดีอาจจะกลายเป็นเรื่องนินทาสนุกปากไปเสียอีก”

“อืม...ข้าเข้าใจแล้ว” ตู้เหลียนหมุนตัวไปที่โต๊ะเครื่องแป้งของนาง ที่วางกระดาษในที่เพิ่งค้นออกมาไว้

“ท่านจำหนังสือสัญญาแผ่นนี้ได้หรือไม่” นางชูกระดาษที่อยู่ในมือขึ้น

“จะ เจ้า หมายความเช่นไร” เซี่ยถงวู่ตกตะลึงไม่น้อย ที่เห็นนางหยิบกระดาษแผ่นนี้ขึ้นมา