บำเรอลับ คุณชายไร้ใจ

บำเรอลับ 8 | แค่เพื่อน

- หลายวันต่อมา -

“ทำไมวันนี้อารมณ์ดีจังเลยจ๊ะ” เสียงป้าอิ่มแซวไพลินที่ยืนล้างจานไปยิ้มไปท่าทางมีความสุขเหลือเกิน แล้วพักนี้ยังดูมีความสุขผิดปกติ จนน่าสงสัย แต่ป้าอิ่มก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไร เพราะวัยนี้เป็นวัยที่กำลังอยู่ในช่วงอินเลิฟ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ลินก็แค่คิดอะไรเพลินๆ”

ไพลินหันมายิ้มให้ป้าอิ่ม ก่อนจะหันไปล้างจานต่อ

ตอนนี้ไพลินอยากจะหมุนเวลาให้มันไปถึงตอนสี่ทุ่มเร็วๆ เหลือเกิน เพราะจะได้ขึ้นไปหาคนที่หัวใจเรียกร้องสักที

LINE!!!!

เสียงไลน์ดังขึ้นมา ทำให้ไพลินต้องล้างมือแล้วมาล้วงมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู เผื่อจะเป็นคนสำคัญส่งมา แต่ก็ไม่ใช่...

Risa : ลินทำอะไรอยู่ คืนนี้แกว่างมั้ย

พออ่านไลน์ที่ริสาส่งมา ไพลินขมวดคิ้วด้วยท่าทางสงสัย ก่อนจะตอบกลับไป

Pilin : ทำไมหรอ?

ไพลินถามออกไป แล้วรอคำตอบ ปกติริสาไม่เคยส่งไลน์มาเวลานี้ แล้วที่สำคัญพักนี้ริสาก็ไม่ค่อยพูดกับเธอด้วย

Risa : ฉันมีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อย อยากจะไปดื่ม แกออกไปเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ย

Pilin : ได้สิ ไปตอนไหนหรอ

Risa : สองทุ่ม

Pilin : โอเค

หลังจากที่คุยไลน์เสร็จไพลินก็หันไปบอกป้าอิ่ม ป้าอิ่มก็บอกให้มาขออนุญาตคุณหญิงก่อนตามเคย

หลังล้างจานเสร็จ ไพลินก็เดินเข้ามาบอกคุณหญิง แล้วก็ได้คำตอบเดิม คือ... ‘จะไปไหนก็ไป ไปไม่กลับมายิ่งดี’ แบบนี้แสดงว่าอนุญาต

….

เวลา 20:00 น.

ไพลินออกมารอริสาอยู่หน้าบ้านตามที่นัดกัน สักพักรถคันหรูก็แล่นเข้ามาจอดตรงหน้า ใบหน้าสวยขมวดคิ้วมองด้วยสายตาสงสัย เพราะรถที่มาจอดเป็นรถของศรันย์ เธอจำได้ดี...

“ขึ้นมาสิ ริสาบอกให้ฉันมารับเธอ” ศรันย์ลดกระจกลงมาบอกไพลินก่อน เพราะรู้ว่าไพลินต้องถามแน่ๆ ว่าทำไมถึงเป็นเขามารับ แทนที่จะเป็นริสา

“แล้วริสาล่ะ?” ไพลินถามขึ้นมาทันทีที่ขึ้นมาบนรถ

ใบหน้าสวยแสดงความลำบากใจ เพราะตั้งแต่วันที่บอกกับวรานนท์ว่าจะไม่ให้ศรันย์มารับมาส่ง ไพลินก็ปฏิเสธจะขึ้นรถของศรันย์มาโดยตลอด จนศรันย์คิดว่าเธอโกรธอะไรเขาหรือเปล่า

“รออยู่ที่ร้านแล้ว ทำไมเหรอ หรือว่ารังเกียจที่จะนั่งรถฉัน” ศรันย์พูดประชดประชันด้วยความน้อยใจ

ตั้งแต่ไพลินทำตัวออกห่างเขาก็แทบไม่เป็นอันทำอะไร เพราะเอาแต่คิดหาวิธีที่จะพูดคุยกับเธอ แล้วอยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม จนเขาต้องใช้วิธีนี้ คือการให้ริสาโทรมาชวนไพลินให้ออกมา เพื่อเขาจะได้สารภาพรักกับไพลินในคืนนี้

.

.

.

@ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง

วรานนท์นั่งทานข้าวกับกลุ่มเพื่อนสนิทอยู่ในโซนวีไอพีของร้านอาหารชื่อดัง ที่เป็นร้านประจำของกลุ่มนักธุรกิจหลายๆ คน เพราะร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องความสะอาด และบรรยาการดี ที่สำคัญอาหารอร่อยมาก

“นายไม่ดื่มเหรอ” ชาญวิทย์หันไปถามวรานนท์ที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ

“ไม่หล่ะ พรุ่งนี้มีประชุมเช้า” วรานนท์ตอบไปเสียงเรียบ วันนี้แค่ไม่อยากดื่มเท่านั้นเอง

สายตาคมมองดูบรรยากาศรอบๆ ร้านตามปกติ แล้วอยู่ๆ สายตาก็ไปสะดุดกับร่างบางที่เดินเข้ามากับผู้ชายที่เขาเคยเห็นมาก่อนแล้ว

“มองใครว่ะ” ชาญวิทย์ถามขึ้นแล้วมองตามสายตาของวรานนท์ แล้วก็รู้ทันทีว่าคนที่วรานนท์มองคือไพลินน้องสาวอีกคนของวรานนท์นั่นเอง

“นั่นน้องไพลินหนิ” ชาญวิทย์พูดออกไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นต่างจากวรานนท์ที่หงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นคนขัดคำสั่งออกมากับผู้ชาย ด้วยท่าทางระริกระรี้ แถมยังแต่งตัวซะสวยอีกต่างหาก

“สนใจอะไรนักหนาวะ” วรานนท์พูดออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดแล้วหันไปสั่งเหล้า อยู่ๆ ก็อยากจะดื่มขึ้นมา

“ไหนบอกไม่ดื่ม” ชาญวิทย์ทำหน้างงกับอารมณ์ของเพื่อนรัก

“ตอนนี้อยากดื่มแล้ว” วรานนท์ตอบไปเสียงเรียบ แต่สายตายังคงจ้องมองที่ร่างสวย โดยไม่ให้คาดสายตา อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอมาทำอะไร แล้วยังมาโดยไม่คิดจะบอกเขาสักคำ มันน่าโดนลงโทษนัก

“ทำไมนายไม่เคยบอกเลยวะ ว่ามีน้องลินมีแฟนแล้ว น่าเสียดายหว่ะ สวยๆ แบบน้องลินฉันพร้อมเปย์สุดๆ” ชาญวิทย์พูดออกมาด้วยสายตาแพรวพราว ในใจอดเสียดายไม่ได้จริงๆ รู้แบบนี้ จีบไปตั้งนานแล้ว ที่ชาญวิทย์ไม่กล้าจีบเธอก็เพราะเห็นว่าเป็นน้องของเพื่อน

“ไม่ใช่แฟน” วรานนท์ตอบไปตามที่เธอเคยบอก

“นายรู้ได้ไง จองโต๊ะสวีทอย่างกับจะขอแต่งงานขนาดนั้น ไม่เรียกแฟนจะเรียกอะไร”

พอได้ยินเช่นนั้น วรานนท์ก็หันไปมองยังโต๊ะที่อยู่อีกมุมของร้านทันที ใบหน้าหล่อไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา ถึงแม้ว่าข้างในจะโมโหจนอยากจะเดินเข้าไปถามตอนนี้เลยด้วยซ้ำ

.

.

.

- เวลาต่อมา -

“ลิน ฉันขอโทษ” ศรันย์รั้งแขนเรียวของเพื่อนรักไว้ แล้วกล่าวขอโทษออกไปอย่างรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำวันนี้

“ฉันเคยบอกนายแล้วนะ ว่าฉันคิดกับนายแค่เพื่อน” ไพลินหันกลับมาตอบด้วยสายตานิ่งๆ ในใจแอบโกรธที่โดนเพื่อนหลอกให้มาทำอะไรแบบนี้

“ฉันรู้... แต่ฉันอยากจะขอโอกาส ให้ฉันได้พิสูจน์ให้เธอเห็นได้มั้ย” ศรันย์กุมมือไพลินแน่นราวกับว่ากลัวเธอจะหนีหายไป

อีกใจก็กลัวว่า... ถ้าปล่อยเธอไปตอนนี้ ทุกอย่างจะยิ่งเลวร้ายไปกันใหญ่ คงจะไม่เหลือแม้กระทั่งความเป็นเพื่อน

“ฉันให้นายไม่ได้ ถ้านายยังอยากเป็นเพื่อนกับฉัน อย่าทำแบบนี้อีกนะ” ไพลินพูดไปตามตรง ถึงแม้มันจะดูใจดำเกินไปก็ตาม แต่ก็ยังดีกว่าให้ความหวังลมๆ แล้งๆ แบบนั้นยิ่งน่าสงสาร

“โอเค อย่างน้อยฉันก็ยังมีโอกาสได้ดูแลเธออยู่ สัญญานะว่าเธอจะเป็นเพื่อนฉันเหมือนเดิม” ศรันย์พูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม

“ฉันสัญญา... ว่านายยังเป็นเพื่อนรักของฉันเสมอ” ไพลินยิ้มให้เพื่อนรักด้วยรอยยิ้มสดใสเช่นเคย

“รู้สึกดีขึ้นมาเลย ไหนๆ ก็ไม่มีโอกาสเป็นคนรักของเธอแล้ว ขอกอดปลอบใจสักครั้งได้มั้ยวะ” ศรันย์พูดติดตลกออกไป เพื่อกลบเกลื่อนความขายหน้าของตัวเอง เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยโดนผู้หญิงปฏิเสธเลยสักครั้ง ส่วนมากจะทีแต่คนวิ่งตามด้วยซ้ำ

หมับ!

ไพลินสวมกอดเอวหนาของเพื่อนรักทันทีโดยไม่พูดจาใดๆ ความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อเพื่อนยังคงอยู่เสมอ ขอแค่เข้าใจกัน แล้วเธอเองก็กลัวจะเสียเพื่อนดีๆ อย่างศรันย์ไปเหมือนกัน