“มาส่งน้องลิน ก็เลยแวะมาหา”
“เป็นอะไรว่ะ ทำไมมองฉันแบบนั้น” ชาญวิทย์ขมวดคิ้วถามออกไป เมื่อเห็นสายตาของวรานนท์ที่มองเขาเหมือนไม่พอใจ
“ว่างนักหรือไง ถึงได้ทำตัวเป็นรถรับส่ง” วรานนท์พูดออกไปเสียงแข็ง และหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้รู้ว่าชาญวิทย์มาส่งผู้หญิงของตัวเอง
“ถ้าเป็นน้องลิน ฉันยอมเป็นรถรับส่งให้ตลอดชีวิต” ชาญวิทย์ตอบไปด้วยท่าทางจริงจังเวลาพูดถึงไพลิน ต่างจากเวลาพูดถึงคนอื่นโดยสิ้นเชิง เมื่อเห็นอย่างนั้นวรานนท์ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เพราะเขารู้นิสัยของเพื่อนรักดี ถ้าลองได้สนใจแล้ว เขาต้องหาวิธีเอาเธอมาครอบครองจนได้
“พูดแบบนี้ ถามผู้หญิงของนายหรือยัง”
“ทำไมต้องถาม นายก็รู้ว่าฉันโสดและไม่เคยจริงจังกับใคร แต่ถ้าเป็นน้องลิน ฉันยอมสละโสด” ชาญวิทย์พูดอย่างอารมณ์ดี
ปึก!!
วรานนท์วางเอกสารลงที่โต๊ะอย่างแรงแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน เพราะตอนนี้เขาไม่มีสมาธิทำงานแล้ว
“อารมณ์เสียอะไร
