“ขอบคุณนะคะพี่ชาญที่เสียเวลามาส่งลิน” ไพลินหันไปบอกชาญวิทย์ด้วยท่าทางเกรงใจ ก่อนจะหันไปบอกพราวนภาที่นั่งอยู่เบาะหลังด้วยความเป็นห่วง
“ลินไปก่อนนะคะพี่พราว พี่พราวก็อย่าลืมไปหาหมอนะคะ ลินเป็นห่วง”
“จ้ะ” พราวนภาตอบไปพร้อมรอยยิ้ม
“ไปส่งพี่พราวให้ถึงที่พักนะคะพี่ชาญ” ไพลินแกล้งแซวเจ้านายหนุ่มออกไป ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ แล้วยืนรอจนรถคันหรูขับเคลื่อนออกไป
“ไม่สบาย เป็นอะไร” ชาญวิทย์เป็นฝ่ายทนไม่ไหว จึงถามออกไปเสียงแข็ง หลังจากที่ขับรถออกมาได้สักพักแล้วพราวนภาก็เอาแต่นั่งเงียบ ไม่พูดอะไรกับเขาเลยสักคำ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่ท้องเสีย” พราวนภาตอบไปเสียงเรียบ สายตามองออกไปนอกรถ
ชาญวิทย์ไม่ถามอะไรต่อ ในเมื่อเธอปากแข็งไม่ยอมพูด ไม่ยอมบอกอะไร เขาก็จะพิสูจน์เอง เขาจึงเลี้ยวรถกลับทันที แล้วขับตรงไปที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล โดยที่ไม่ถามความสมัครใจของอีกฝ่ายเลยสักนิด
..
----> ตัดภ
