ปภาวรินทร์ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ทำไมคนที่นัดเธอกินข้าวถึงได้เป็นพี่หมอบูม ต้องมีอะไรที่ผิดพลาดแน่เพราะเธอไม่คิดว่ามาริษาจะเป็นคนนัดปารวีย์มา แต่มาถึงตรงนี้เธอก็ไม่คิดจะรับงานกินข้าวอีกแล้ว
ปารวีย์มีงานด่วนต้องไปจัดการ ปภาวรินทร์อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายออกไปแม้เขาจะย้ำนักย้ำหนาว่าให้อยู่รอเขาก่อน เธอไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่รอเขา เธอจะถือเสียว่าเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น แม้เธอรู้อยู่เต็มอกว่ามันเกิดขึ้นไปแล้วก็ตามที
“หมอเถื่อน กลางวันนี้นายว่างหรือเปล่า”
ปลายสายคือปุลวัชร ศัลยแพทย์หนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะน้ำเสียงของปภาวรินทร์ดูจริงจังกว่าที่เคยเป็น
“เธออยากมาหาพี่บูมเหรอ”
“เปล่า ฉันจะไปหานาย พอดีมีเรื่องจะรบกวนหน่อย เอ่อ ไม่หน่อยแหละ น่าจะใหญ่อยู่”
“เรื่องพี่บูม” ปุลวัชรเลิกคิ้วถาม
“ไม่ใช่”
“อ้าว แล้วเรื่องอะไร”
“ไว้เจอกันตอนกลางวันได้ไหมอะ”
“โอเค”
เพราะน้ำเสียงที่ดูจริงจ
