“ถ้าไม่ไปทำงานก็กลับบ้านพี่หมอไปได้แล้วค่ะ”
“พี่ไม่กลับจนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง”
ปภาวรินทร์ถอนหายใจ คงถึงเวลาที่เธอกับเขาต้องคุยกันอย่างจริงจังเสียที
“ก็ได้ค่ะ ปั้นชายอมคุยกับพี่หมอแล้วค่ะ แต่พี่หมอช่วยลุกออกไปก่อนได้ไหมคะ”
“ได้”
ปภาวรินทร์หายใจอย่างโล่งอกที่ปารวีย์รับปากอย่างว่าง่ายแต่ชั่วอึดใจหญิงสาวก็ต้องตกใจจนตาโตเมื่อเขาอุ้มเธอมานั่งบนตักแกร่งและสวมกอดเธอเอาไว้อย่างแนบแน่นชนิดที่แผ่นหลังของเธอรับรู้ถึงไออุ่นจากแผ่นอกกว้างของปารวีย์ สะเทิ้นอายจนหน้าเรียวรูปไข่ซับสีระเรื่อ
“นั่งคุยกันดีๆ ก็ได้นี่ค่ะ”
ปภาวรินทร์บอกเสียงเบาขืนตัวจะออกจากวงแขนแข็งแรงแต่ปารวีย์ไม่ยอมปล่อยกอด ยิ่งเธอหนีเขาก็ยิ่งพันธนาการแน่นราวกับคีมเหล็ก
“คุยแบบนี้นี่แหละ ไม่งั้นเธอก็จะหนีพี่อีก”
“ปั้นชาไม่หนีแล้วค่ะ พี่หมอช่วยปล่อยปั้นชาก่อนได้ไหมคะ”
“ไม่ปล่อย”
ตอนนี้คนที่ดื้อด้านที่สุดคงไม่ใช่เธอแล้วแต่เป
