“เดี๋ยวค่ะ พี่หมอจะพาปั้นชาไปไหนคะ”
ปภาวรินทร์ถามคนที่กำลังขับรถด้วยความงุนงง จู่ๆ เขาก็พาเธอขึ้นรถแล้วขับออกมาในเช้าวันเสาร์ ดีที่สุดสัปดาห์นี้เธอไม่ได้ติดงานที่ไหนเพราะเจ้าตัวไม่ได้ถามความสมัครใจเธอเลยสักคำ
แต่ก็เอาเถอะ เป็นพี่หมอบูมอย่างไรเธอก็ต้องอยากอยู่ใกล้เขาอยู่แล้ว แค่ช่วงนี้ขอเล่นตัวหน่อยเถอะ
“เดี๋ยวถึงก็รู้เอง”
เขาหันมายิ้มให้ตอนที่บอกเธอ ช่วงนี้ปารวีย์ยิ้มให้เธอบ่อยมาก และรอยยิ้มของเขาก็สั่นคลอนความรู้สึกเธอไปเสียทุกครั้ง เธอจะใจแข็งกับคนตรงหน้าได้อีกนานสักเท่าไรกัน
“จู่ๆ ก็พามา ไม่ถามความสมัครใจสักคำ ถ้าเกิดปั้นชาติดงานล่ะคะ”
“ถ้าเธอติดงานเธอคงไม่ยอมขึ้นรถมากับพี่หรอกปั้นชา”
เขายิ้มอย่างรู้ทัน ปภาวรินทร์อดหมั่นไส้ไม่ได้กับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต่กลับมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจของปารวีย์ สุดท้ายก็ทำได้แค่ฮึดฮัดมองวิวข้างทาง
“ไม่เถียง?” ปารวีย์เลิกคิ้วถาม
“ขับรถไปเลยค่ะ คุณหมอปารวี
