อายหันไปมองคนที่นอนกอดเธออยู่ข้าง ๆ เขาไม่ใช่ว่าจะแกล้งลืม แต่สีหน้าของเขาในตอนนี้ไม่ได้โกหก “เขาจำไม่ได้” จริง ๆ
“พี่เจษจำวันแรกที่เรา….”
“วันแรก อ๋อ ต้องจำได้สิ”
“วันนั้นอายอยู่ในตู้ ผู้หญิงที่อยู่กับพี่ในวันนั้น”
“อายกำลังจะพูดอะไรงั้นเหรอ จะบอกว่าผู้หญิงคนนั้น….”
“อายไม่แน่ใจค่ะ แต่อายได้ยินเธอเรียกตัวเองว่ากิฟต์ ก็เลยคิดว่า…เป็นคนเดียวกัน”
“พี่จำไม่ได้อาจจะใช่มั้ง ต้องกลับไปดูประวัติคนไข้ แต่นานขนาดนั้นจะจำไปทำไมเปลืองสมอง”
“แต่คุณกิฟต์เป็นนางแบบดังนะคะ เธอดูโกรธมากเลยที่พี่จำเธอไม่ได้”
“แล้ว….พี่ต้องสนใจคนอื่นด้วยเหรอ มาหาเมียไม่ได้มาหาคนอื่นเสียหน่อย”
“ดูพูดเข้าสิคะ”
“ก็รู้นิสัยดีนี่ พี่ก็เป็นคนแบบนี้หรือจะให้โกหก”
“ช่างเถอะค่ะ”
“ว่าแต่เป็นนางแบบดังแล้วทำไมต้องให้เมียพี่ไปถ่าย แล้วนางแบบคนนั้นนั่งดูล่ะ”
“อ๋อ นั่นเหรอคะ พี่ช่างกล้องขอให้อายกับรินไปถ่ายช่วยค่ะ คิวของรินไ
