“คุณคิดว่าผมตาบอดหรือไง? ผมผ่านทางนี้ก็เห็นคุณผลักลดาแล้วยังจะเถียงอีก!”
ลดานั่งอยู่บนพื้น ร้องไห้เสียงดัง
“เทวินทร์ พี่ด่าฉันเป็นเมียน้อย ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรกลับประเทศมาเลย หมอบอกว่าสภาพร่างกายของฉันไม่ควรได้รับความกระทบกระเทือน ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ฉันจะกลับไปที่ประเทศสิงค์โปรดีกว่า ฉันคิดว่าพี่ของฉันคงไม่ต้อนรับที่ฉันกลับมา”
ธาราถูกเทวินทร์บีบคอและกดไว้บนผนัง เอกสารผลตรวจในมือของเธอร่วงตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้น
เธอรู้สึกกลัวจนตัวสั่น เหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงในก้นบึ้งหัวใจเธอ รู้สึกเหมือนจะตายในไม่ช้า ร่างกายส่วนล่างของเธอเริ่มรู้สึกถึงความร้อนที่ค่อยๆ ไหลออกมา
ตาของเธอพร่ามัว และได้แต่สวดภาวนาในใจว่า “ลูกของฉัน ต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“เทวินทร์ ฉันขอร้องคุณล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ…”
สายตาของเธอเริ่มพร่ามัว และเสียงก็เริ่มสั่นเครือ
พอได้ยินเสียงลดายังคงร้องไห้
“เทวินทร์ อย่าว่าพี่สาวเลย เธอ
