น่านฟ้าอิงดาว

ร้านคาเฟ่แห่งรัก & บ้านขนมหวาน

กลิ่นหอมหวานของเบเกอรี่อบใหม่ระคนกลิ่นกาแฟคั่วอ่อน ลอยอบอวลทั่วบริเวณร้านกาแฟสีขาวสไตล์มินิมอล เรียกความสนใจให้แขกในร้านเลือกสรรเมนูขนมหวานและกาแฟสดกันอย่างเพลิดเพลิน เพิ่มพูลเบาหวานจนลืมห่วงอินซูลินในเส้นเลือดไปชั่วขณะ

กริ๊ง~ กริ๊ง~

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น คนที่อยู่หลังประตูถึงกับต้องรีบถอยหลังหลบสามก้าว เมื่อประตูกระจกถูกผลักเข้ามาทางด้านในแทนที่การดึง ทางร้านก็เขียนป้ายขนาดใหญ่บอกอยู่ว่า ‘ดึงโว้ย!’ นี่คนด้านหน้าอ่านป้ายตรงประตูไม่ออกหรือยังไงกัน

“อ๊ะโยะโหย! ขอโทษค่ะคุณลูกค้า”

ดาริการัตน์หรืออิงดาว เบี่ยงตัวรีบค้อมศีรษะและกล่าวคำขอโทษ เมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่ามีคนยืนอยู่หลังประตู

ผู้ชายร่างสูงแต่งกายด้วยเสื้อคอวีสีเขียวอมฟ้าสวมกางเกงสีเดียวกัน แม้เขาจะสวมหน้ากากอนามัยปกปิดใบหน้า แต่สังเกตจากเรียวคิ้วเข้มที่ขมวดกันจนยุ่งเหยิงก็รู้ได้ทันทีว่ากำลังแสดงท่าทางไม่พอใจ ทว่าเขาไม่ได้ต่อว่าอะไรแต่แทรกตัวเดินผ่านเธอออกไปจากร้านเงียบๆ

หญิงสาวมองตามตาละห้อย เธอรู้ว่าควรดึงประตูแต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อมือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยข้าวของที่เจ้าของร้านไหว้วานให้แวะซื้อมาให้

“มาแล้วเหรออิง มาๆ จันช่วยถือ”

จันจิซึ่งเป็นเจ้าของร้านวิ่งออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ เมื่อเช้ารถอีแก่ของเขาสตาร์ตไม่ติด จนต้องรบกวนอิงดวงเพื่อนสนิทช่วยซื้อของมาให้ ระหว่างที่รถกระบะรุ่นเก่าบุโรทั่งส่งซ่อม

“ขาดอะไรก็บอกนะ เดี๋ยวอิงแวะซื้อมาให้”

“ขอบใจจ้า แต่เดี๋ยวเย็นนี้เบ๊บก็กลับจากชลบุรีแล้ว อ้อ เกือบลืมเลย จันทำกาแฟเอาไว้ให้อิงด้วยค่ะ เอาไว้ดื่มระหว่างทางไปร้านนะ”

“ดีจัง ขอบคุณนะจัน เมื่อคืนอิงนั่งแก้ปกนิยายให้คุณนะนางจนถึงตีสาม จะแกล้งหลับก็ไม่ได้เดี๋ยวนักอ่านจิกเปียนะนาง เนี่ยง่วงนอนฝุดๆ”

อิงดาวสาวนักวาดทำหน้าบู้บี้บ่นกระปอดกระแปด แล้วใช้นิ้วชี้ทั้งสองข้างจิ้มลงตรงขอบตาล่างที่ดำคล้ำขยายความจากคำพูด

“ก็รู้ไง เลยเตรียมเอาไว้ให้เพื่อนอิง อ่ะเอาไป” ว่าแล้วจันจิก็เดินไปหยิบถุงกาแฟมายื่นให้อิงดาว แต่ยังไม่ทันจะถึงมือคนรับก็ต้องชักมือกลับ แล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เมื่อข้างถุงกระดาษเขียนเอาไว้ว่า ‘คุณN’

“แย่แล้ว จันหยิบถุงกาแฟให้คุณหมอขั้นเทพผิดอ่ะ” จันจิหน้าตาตื่นเหมือนกินผงกาแฟสดเข้าไป กลัวว่าลูกค้าประจำจะไม่พอใจและหักดาวคะแนนรีวิวร้านของเธอ

“หืม...ใครเหรอ”

“คนที่เดินสวนออกไปเมื่อกี้ค่ะ คุณหมอต้องหักดาวร้านจันแน่ๆ เลยค่ะอิง”

“ไม่เป็นไรๆ จันรับลูกค้าเถอะเดี๋ยวอิงวิ่งเอาไปให้เขาเอง”

ระหว่างนั้นลูกค้าเข้ามาภายในร้านสองสามคน อิงดาวจึงอาสานำกาแฟถุงที่ถูกต้องไปให้คุณหมอขั้นเทพที่จันจิบอก

อิงดาวมองเห็นแผ่นหลังของคนตัวสูงอยู่ไม่ไกลนัก เธอจึงรีบตะโกนเรียก

“แฮก ๆ คุณหมอขา~ คุณหมอขั้นเทพ”

เจ้าของร่างสูงที่กำลังจะก้าวเข้าไปนั่งภายในรถยนต์บีเอ็มดับเบิลยูชะงัก แล้วหันกลับไปมองด้านหลัง ทำให้พบกับผู้หญิงผิวขาวโอโม่เรียกพี่ ตัวเล็กไซซ์หมากระเป๋า เธอคนที่เกือบผลักประตูชนหน้าของเขาเมื่อสักครู่

อย่าบอกนะว่าจะตามมาขอโทษ เพราะเขาไม่ได้โกรธอะไรแล้วหลังจากที่เห็นเธอถือข้าวของล้นมือ จนต้องใช้ไหล่เล็กผลักประตูเข้าไป

“เรียกผมเหรอครับ”

น่านฟ้าชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเพราะไม่ได้ชื่อนั้น ทว่าที่คนกำลังหอบหายใจถี่ๆ ก็พยักหน้ารัว แก้มใสของเธอแดงระเรื่อพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาเกาะพราวเต็มใบหน้า จนเกือบเผลอเอื้อมมือเข้าไปเช็ดให้ด้วยสงสาร มองเผินๆเหมือนลูกหมาตกน้ำต้องการความช่วยเหลือ

“เจ้าของร้านแจ้งว่าหยิบกาแฟให้คุณผิดค่ะ ของคุณหมอขั้นเทพต้องถุงนี้”

น่านฟ้าถึงกับอมยิ้มใต้แมสเมื่อได้ยินฉายา หมอขั้นเทพ จากปากเล็กๆ นั้น แฟนหนุ่มของเจ้าของร้านเป็นคนตั้งฉายานี้ให้น่านฟ้า ซึ่งเป็นฉายาตอนที่เล่นเกมROVด้วยกัน ช่วงที่ร้านคาเฟ่แห่งรักยังเช่าพื้นที่เปิดขายกาแฟอยู่ในโรงพยาบาลที่น่านฟ้าทำงานอยู่

ถุงกระดาษสีน้ำตาลสไตล์รักษ์โลกแปะโลโก้ร้านถูกยื่นมาตรงหน้า พอพลิกดูถุงกระดาษในมือก็พบว่าข้างถุงเขียนด้วยลายมือเก๋ๆ ว่า ‘คุณN’ เช่นเดียวกันกับถุงที่เธอถืออยู่ ทั้งสองจึงต้องแกะสติ๊กเกอร์ที่ปิดปากถุงกระดาษออกดู ปรากฏว่าภายในถุงของคุณหมอขั้นเทพคือกาแฟดำสองแก้ว ส่วนถุงในมือของอิงดาวคือกาแฟใส่นมและนมชมพูอีกหนึ่งแก้ว

“ถูกแล้วครับ ผมสั่งอเมริกาโนเย็นสองแก้ว”

“โอ๊ะ! อย่างนั้นเหรอคะ จันจิคงเขียนผิด ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เสียเวลา แต่คุณหมอรับปากได้มั้ยคะว่าจะไม่หักดาวของร้านตอนรีวิว เดี๋ยวเรตติ้งร้านตก”

ทว่านอกจากพยักหน้าให้แล้วคุณหมอขั้นเทพกลับไม่ได้ว่าอะไรอีก เขาเปิดประตูรถแล้วหยิบกระดาษทิชชูยื่นให้อิงดาวซับเหงื่อ แม้ว่านี่จะเป็นเดือนสุดท้ายของปีแต่แดดเมืองไทยก็อยู่ที่สี่สิบสององศาเห็นจะได้ กรมอุตุฯประกาศว่าปีนี้จะหนาวจนปากสั่น ทว่ากลับร้อนแผดเผาจนเหาป่วย

“เรื่องหักดาวคุณคงโดนหลอกแล้ว ตอนนี้ผมว่าคุณรีบกลับเข้าไปข้างในร้านเถอะเดี๋ยวเป็นลมแดด”

“อ่อค่ะ ขอบคุณสำหรับทิชชู และก็เดินทางปลอดภัยทานให้อร่อยนะคะ ลาก่อนค่ะคุณหมอ”

อิงดาวร่ายยาวยิ้มร่าเริง เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้มีเศษทิชชูเปื่อยๆติดเป็นขุยเต็มกรอบหน้าเธอไปหมด

"ครับ ฮึ่ม!"

คนตัวสูงทำท่ากระแอมไอแทบหลุดขำกับท่าทางไร้เดียวสา อิงดาวยกมือโบกหย็อยๆ จากนั้นก็รีบวิ่งกลับเข้าไปภายในร้าน โล่งใจที่คุณหมอไม่ได้ดูร้ายกาจอย่างที่จันจิกังวล

ส่วนน่านฟ้าก็ขับรถเคลื่อนออกจากหน้าร้านไปยังถนนเส้นหลัก แต่ภายหลังจากมองตามแผ่นหลังเล็กนั่นลับตาหายเข้าไปในร้านเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้เป็นห่วงอะไร แค่กลัวว่าจะมีคนไข้ไปเพิ่มภาระให้บุคลากรทางการแพทย์อย่างเขาก็เท่านั้น