นายแพทย์เธียรไทยเปิดประตูเข้ามาในห้องไอยดา เตียงนอนขนาดสามจุดห้าฟุตถูกดันไปไว้ชิดฝาผนัง เห็นไอยดากับมัสลินตั้งหน้าตั้งตาแพ็คกล่องสินค้าอยู่ที่พื้น เครื่องปริ้นท์แบบพกพากำลังทำงานหนักเหมือนใช้แรงงานทาส เมื่อต้องปริ้นท์ใบปะหน้าที่อยู่ลูกค้าติดกล่องพัสดุอย่างไม่หยุดหย่อน เครื่องปริ้นท์พวกนี้คงอยากลาพักร้อนบ้างเหมือนกัน
“หมอเธียรมีอะไรคะ” เธอหันมายิ้มหวาน
“ทำงานทั้งวันทั้งคืนเลยเหรอ” เขาถาม รู้สึกน้อยใจเมื่อเธอไม่มีเวลาแม้แต่จะมองหน้าด้วยซ้ำ
“สวัสดีค่ะหมอเธียร” มัสลินยกมือไหว้หมอเธียร
“จะทำอีกนานมั้ย” เธียรไทยขมวดคิ้ว เขาไม่พอใจเมื่อคนตัวเล็กขายของออนไลน์จนลืมทุกอย่าง
“นาน” เธอตอบ มือยังแพ็คกล่องต่อไป
“เอ่อ เราปวดหลังแล้ว วันเสาร์มาช่วยใหม่นะ ต้องกลับไปช่วยแม่ขายของ” มัสลินเห็นหมอเธียรทำหน้าเครียด เธอจึงขอตัวกลับก่อน
“จ้า แล้วค่อยคุยกันเรื่องส่วนแบ่งนะ เหมือนเดิมแหละ เหมือนที่เราเคยแบ่
