ผมเขียนคำหนึ่งบนกระดาษ มันคือคำว่า...
Limerence อ่านว่า ลิเมอแรนซ์
ผมปรึกษาไอ้รักยม คนชื่อประหลาดคือนายแพทย์รักยม ญาณประสิทธิ์ นายแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางจิตวิทยา ไม่รู้แม่มันคิดยังไงตอนตั้งชื่อให้ อาจจะยึดตามความเชื่อหรือคิดว่าอาจจะเหนือกว่าทุกคนด้วยความแปลก ชื่อนี้ทำให้ไอ้รักยมเป็นที่สนใจของบรรดาแพทย์ร่วมอาชีพ ไม่มีใครชื่อแปลกเหมือนจิตแพทย์หนุ่มรักยม
เมื่อผมถามไอ้รักยมว่าอาการนี้คืออะไร มันให้คำจำกัดความอาการของผมว่า ‘อาการคลั่งรัก’
ผมยังไม่ยอมศิโรราบต่อคำว่าคลั่งรัก มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่ผมจะหลงยัยตัวเล็กแบบหน้ามืดตามัว ผมเป็นนายแพทย์มีความรู้ความเชี่ยวชาญอยู่ในระดับสูง มีหน้ามีตาในสังคม ฐานะก็ร่ำรวย แถมทั้งตระกูลยังมีทายาทสุดหล่อเพียงคนเดียวคือผมเอง นี่ยังไม่นับการมีผู้หญิงอยากวิ่งเข้าหาเป็นสิบ ๆ คน
ผมจะหลงรักคนตัวเล็กในระดับการหลงรักรุนแรงระดับสิบเต็มสิบมันเป็นไปไม่ได้
ตัวเล็กต
