“เธออยากเจอพี่อีกยังงั้นหรือ?” รำเพยชำเลืองมองเขา สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึก
“ครับ”
“พี่เองก็ไม่รู้” เธอสั่นศีรษะ ตะวันย่นหน้าผาก บางทีผู้หญิงคนนี้ก็เข้าใจยาก
“พี่ไม่อยากเจอผมอีกหรือ” เขาทำน้ำเสียงตัดพ้อ
“ไม่รู้ว่าใครติดใจใคร” เธอตีสำนวน เมื่อได้ที
“ผมติดใจพี่” ตะวันสารภาพออกมาตามตรง
เป็นจังหวะเดียวกันกับเสียงโทรศัพท์ของรำเพยดังขึ้น เธอรีบรั้งมือชายหนุ่มที่ยังเอกเขนก พิรี้พิไรเหมือนไม่อยากลุกไปจากเตียง ให้รีบไปอาบน้ำ จากนั้นเธอก็รีบก้าวไปกดรับโทรศัพท์ที่ส่งเสียงเรียกอยู่ในกระเป๋าถือของเธอที่วางอยู่บนหลังตู้เย็น
“แม่อยู่ไหนคะ” ต้นสายถาม เป็นเสียงของแอนนา
“เอ่อ...ม..ม..แม่ออกมากับเพื่อนน่ะ” คนเป็นแม่ตกใจจนน้ำเสียงตะกุกตะกัก ลูกสาวได้ฟังก็ถึงกับขมวดคิ้ว ร้อยวันพันปี นอกจากดูละครหลังข่าว ถักโครเช แล้วนอนอ่านนิยายโรมานซ์ ก็ไม่เคยเห็นแม่ออกไปเที่ยวกับเพื่อนที่ไหน
“เพื่อนที่ไหนคะ?” น้ำเส
