ใช้เวลาไม่นานเขาก็ก็นึกขึ้นได้ว่าอยากจะขอโทษเธออีกครั้ง เพราะอยากให้เธอรู้ว่าเขารู้สึกผิดจริงๆ ไม่ใช่ช่วยงานเธอเสร็จเธอหายโกรธแล้วเขาจะลืมมันไป
“เปมนีย์ ฉันรู้ว่าคุณคงไม่อยากพูดเรื่องนี้อีก แต่ฉันอยากพูดกับเธออีกครั้งนะว่าฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเสียใจ ต่อไปนี้ฉันจะจะใจเย็นให้มากขึ้น” เขาพูดขึ้นพร้อมกับมองจ้องหน้าเปมนีย์ คราวนี้เธอไม่หลบตายศสรันเลยสักนิด อีกเรื่องที่เธอไม่ได้บอกเขา ที่เธอกลับเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง นอกจากเรื่องลูก ลึกๆ เธอยังลืมเขาไม่ได้เช่นกัน
“ค่ะ ฉันหวังว่าคุณจะทำให้ได้อย่างที่พูด เพราะไม่ใช่แค่เรื่องของฉันอย่างเดียว การที่คุณเป็นแบบนั้นเกิดวันหน้าลูกมาเห็นจะรู้สึกยังไง คุณมีลูกแล้วนะคะจะทำอะไรต้องคิดถึงลูกมากๆ ส่วนเรื่องของเราฉันว่าปล่อยมันแบบนี้แหละค่ะ ฉันโอเค” เปมนีย์พูดพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ
“แต่ว่า…”
“ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ มานี่มาเดี๋ยวฉันไปเติมข้าวต้มให้ คุณต้องทานเย
