จอร์จนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเงียบสงบ ดวงตาสีเทาเข้มทอดมองผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ของคฤหาสน์เก่าแก่ ด้านนอกเป็นภาพทะเลสาบที่นิ่งสงบ ทว่าดูลึกลับและเย็นเยียบล้อมรอบไปด้วยป่าสนสูงตระหง่าน แสงจันทร์ที่สะท้อนผืนน้ำดูราวกับกระจกสีเงิน ทอดเงาไปถึงเนินเขาไกลลิบยิ่งทำให้บรรยากาศดูเหมือนโลกที่หยุดนิ่ง
“เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วสินะ…” จอร์จพึมพำกับตัวเอง ดวงตาคมกริบยังคงจับจ้องไปที่ห้องนอน เขาไม่เห็นเฮนรี่ผู้เป็นพี่ชายก้าวออกจากห้องนอนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
จอร์จหันกลับมามองห้องที่กว้างใหญ่ ทุกซอกมุมถูกปกคลุมด้วยเงามืด เฟอร์นิเจอร์ไม้แกะสลักและโซฟากำมะหยี่สีดำที่แสดงถึงความมั่งคั่งในยุคเก่าถูกวางอย่างสง่างาม แต่ไร้ซึ่งความอบอุ่น บนโต๊ะข้างโซฟามีหนังสือปกแข็งที่เขาอ่านค้างไว้ กองซ้อนกันราวกับสิ่งเดียวที่ช่วยฆ่าเวลาให้กับเขา
“นายท่าน…”
เสียงเรียกที่นอบน้อมดังขึ้นทำลายความเงียบสงบ จอร์จละสายตาจากหน้าต่างแล
