“อายุขัยของผมแบบผู้คนทั่วๆ ไปหยุดที่ยี่สิบปีน่ะ แต่ตอนนี้ล่วงมาสองสี่ร้อยสามสิบสองปีน่ะ” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงเรียบ เธอเบิกตาโตด้วยความตกใจ
“คุณอยู่มาสองพันสี่ร้อยห้าสิบแปดปีแล้วเหรอ นี่คุณเกิดก่อนยุคโรมันอีกเหรอ” เธอเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ใช่”
“คุณเกิดในช่วงจักรวรรดิแอกแดด ก่อนอาณาจักรบาบิโลเนียช่วงประมาณ 1895 ก่อนคริสตกาล ก่อนที่ชาวแอกแดดจะสร้างอักษรสุเมเรียนอีกนะ เก่าแก่มากคุณอยู่มานานขนาดนี้เลยเหรอ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง อย่างน่าเหลือเชื่อ
เขายกยิ้มที่มุมปาก แล้วจิ้มเนื้อเสต็กที่หั่นแล้วใส่ปากของเธอ เธอรับเนื้อเข้าปากและกัดกินในทันที
“จะว่าผมแก่ละสิ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดตลก
“คุณอยู่มาหลายพันปีแล้ว จะบอกว่าคุณเป็นหนุ่มวัยรุ่นได้อย่างไง” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาเผยรอยยิ้มมองใบหน้าสวยของเธอ แล้วจิ้มแครอทใส่ปากของเธอ
“นั้นสินะ ผมคงจะแก่อย่างที่คุณพู
