เจ้าสาวแวมไพร์ [PWP] + [NC30+]

บทที่ 7 หอมหวานเหลือเกิน🌷 [NC21+]

“คุณปล่อยฉันไปเถอะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน เขาใช้มือหนาข้างหนึ่งลูบโหนกแก้มของเธอแผ่วเบาปราศจากเครื่องสำอาง เธอสัมผัสความเย็นจัดจากมือหนาของเขา ทำให้เธอสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ

“ผมก็อยากจะปล่อยคุณไปเหมือนกันนะ แต่ว่าคุณงดงามกว่าที่ผมจะปล่อยคุณไปได้ ฉะนั้นอย่าพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อีกเลย” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเผยรอยยิ้มไม่เห็นไรฟัน เธอผลักเขาอีกครั้งเขากลับแข็งดังหินไม่กระดุกกระดิกแม้แต่น้อย

“ปล่อยนะ ไอ้ปีศาจ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น สายตาที่มองเขาด้วยสายตาดุดัน หลบซ่อนความหวาดกลัวในใจไว้ และใช้มือเรียวทั้งสองข้างผลักเขาให้ถอยห่างอีกครั้งไม่เป็นผลเช่นเดิม เธอจึงเปลี่ยนมาใช้มือเรียวทุบอกแกร่งของเขาที่อุดมไปด้วยซิกแพคหนา เขาเผยรอยยิ้มไม่รู้สึกสะทกสะท้านแต่อย่างใด มิหนำซ้ำเขาจับแขนเรียวทั้งสองข้างของเธอ ทำให้ตัวเธอถลาเข้ามาหาเขา

“อย่านะ...อึก...อื้อ...”

เขาจึงก้มลงจูบริมฝีปากบาง เธอเม้มริมฝีปากแน่นไม่เผยริมฝีปากออก เพื่อไม่ให้เขาสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปาก เธอร้องประท้วงพร้อมกับทุบตีเขาให้ถอยห่าง อีกทั้งเธอสัมผัสถึงเขี้ยวเย็นๆ ที่ริมฝีปาก เขาใช้ฟันขบริมฝีปากของเธอเบาๆ เธอเผยริมฝีปากอย่างลืมตัว เขาใช้ลิ้นสอดเข้าไปในโพรงปาก มือหนาทั้งสองข้างโอบกอดร่างบางแนบชิด เขาสัมผัสเสียงลมหายใจของเธอ ที่หายใจที่ถี่กว่าปกติเหมือนกับเลือดสูบฉีดทั้งเรือนร่าง

“อึก...อือ...” เธอร้องท้วงในลำคอ เพราะเธอเริ่มหายใจไม่ทัน เขาถอนริมฝีปากออกช้าๆ ราวกับเสียดาย เธอมองตัวเองที่นั่งอยู่บนเตียงเสียแล้ว ทั้งที่เมื่อครู่ยังยืนผลักไสเข้าอยู่เลย เธอจึงใช้มือเรียวผลักเขาให้ถอยห่างจากเรือนร่าง

“ออกไปนะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาเผยรอยยิ้มทอดสายตามองเธอราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังหิวกระหายกวางตัวน้อยที่อยู่ใต้อุ้งเท้า

“คุณต้องการให้ผมไปจริงๆ เหรอ คุณแน่ใจแล้วใช่ไหม แมรี่” เขาเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงโทนต่ำแกมข่มขู่ นั่งลงคุกเข่าตรงหน้าเธอที่นั่งอยู่บนเตียง เธอถอยหนีด้วยความหวาดกลัว เขากลับใช้มือหนารั้งเรียวขาที่ขาวผ่องอมชมพู เธอเป็นคนผิวขาวละเอียดอมชมพู ถือว่าเธอผิวพรรณงดงามมาก ประกอบกับใบหน้ากลมเหมือนพระจันทร์เต็มดวงบนฟากฟ้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตเขานึกอดชื่นชมความงามของเธอไม่ได้เลย

เขามองเรียวขาคู่งามของเธออย่างชั่งใจ ถ้าดูดเลือดของเธอที่เรียวขาคู่งามอาจจะเกิดบาดแผลก็เป็นได้ แต่เขาอดใจไม่ไหวเอาเลยเลย เพราะกลิ่นกายของเธอช่างหอมหวานราวกับกลีบกุหลาบในยามอรุณรุ่งเช่นนี้ ถ้าแวมไพร์ตนใดได้อยู่ใกล้เธอก็อดใจไม่ไหวเช่นเดียวกับเขาเป็นแน่

“ออกไปนะไอ้ปีศาจ จะทำอะไร...ปล่อยนะ!!!” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันจากที่เกรงกลัว เธอเริ่มมีความกล้ามากขึ้น สีหน้าของเธอในตอนนี้โกรธจัด เขากลับเผยรอยยิ้มเหมือนกับสุนัขหยอกไก่ มือหนาถกกระโปรงขึ้นมาบนบั้นเอว ทำให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้สวมกางเกงชั้นใน นั้นเป็นเพราะตัวเขาที่เสกเสื้อผ้าให้เธอสวมใส่ด้วยกันทั้งสิ้น เขาเผยรอยยิ้มมองกลีบร่องของเธอที่แฉะไปด้วยน้ำกามอย่างพึงพอใจ การกระทำของเขาไม่เคยที่จะสวนทางกันเลย ริมฝีปากของเขาจูบที่เรียวขาแผ่วเบาใช้ลิ้นเลียที่เรียวขาหนักๆ และใช้เขี้ยวฝังบนเรียวขาของเธอ เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บเรียวขาทั้งสองข้างดิ้นให้เขาปล่อยทั้งถีบทั้งยัน เขาเลยจับเรียวขาแน่นทั้งสองข้าง อีกข้างหนึ่งยืดเอาไว้ขนานกับเตียง เธอดิ้นรนให้เขาปล่อยแต่ไม่เป็นผล มิหนำซ้ำเลือดของเธอไหลออกมาให้เขาลิ้มลองอีกด้วย

“ทำบ้าอะไร ฉันเจ็บนะ!” เธอร้องท้วงด้วยความเจ็บ ขณะที่เขาเลียเลือดของเธอราวกับหิวกระหาย กลิ่นเลือดของเธอช่างหอมหวานเย้ายวนใจไม่ต่างอะไรกับกลิ่นกายของเธอเลย แต่ว่ากลิ่นเลือดของเธอกลับรุนแรงกว่ากลิ่นกายเธอเป็นเท่าตัว

“เลือดของคุณหอมหวานเหลือเกิน” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นัยน์ตาสีเทาคู่นั้นมองเธอด้วยความหลงใหล จากที่เธอได้ศึกษาเรื่องแวมไพร์มาพอสมควร ทำให้เธอรู้ว่าแวมไพร์ไม่ได้มีใบหน้าหล่อเหลาและงดงามเพียงเท่านั้น เขายังหลอกล่อมนุษย์ให้หลงใหลในตัวเขาอีกด้วย

“ปล่อยฉันนะ... ไอ้แวมไพร์บ้า!!!?” เธอก่นด่าอย่างไม่เกรงกลัวอีกแล้ว เขากลับดูดดื่มเลือดของเธอ จนเลือดเหือดแห้ง เขาค่อยๆ มองใบหน้าเธอด้วยรอยยิ้ม ขณะที่ริมฝีปากเต็มไปด้วยเลือดของเธอ เขาใช้ลิ้นตวัดเลียริมฝีปาก นัยน์ตาคู่นั้นของช่างเร่าร้อนและหื่นกระหายในเรือนร่างของเธอ โดยเพราะกลีบร่องของเธอมีน้ำกามเป็นเมือกสีขาวรอให้เขาลิ้มลองสัมผัสมัน

..............................

ขอปรับเนื้อเรื่องให้สมูทก่อน เมื่อ NC มาเมื่อไหร่รับประกันความแซ่บถึงใจได้เลย

ไปตามอ่าน 2P, 3P และ 4P ของเราได้

อย่าลืมกด "❤️" และ "คอมเม้นท์" เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะฮะ