บ่วงรักในรอยแค้น

อดีตที่ไม่อยากจำ...1

"อย่าทำฉันเลย" ปลายฝนขอร้องชายหนุ่มอีกครั้ง

หญิงสาวลนลานด้วยความกลัว น้ำตาของเธอไหลอาบสองแก้ม แววตาของเธอสิ้นหวังเหลือเกิน ปลายฝนไม่คิดเลยว่าการปฏิเสธเขาในวันนั้น มันจะทำให้เขาแค้นเธอขนาดนี้ หญิงสาวกลัวจนร้องไห้อย่างเสียอาการ

แต่แทนที่ชายหนุ่มจะรู้สึกสงสาร เขากลับรู้สึกต้องการเอาชนะเธอมากกว่า ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆกับร่างบาง ก่อนจะนั่งลงที่เตียง หญิงสาวเห็นดังนั้นก็รีบตะเกียกตะกายลงจากเตียง แต่เป็นอินทัชที่ไวกว่า เขารีบคว้าเอวบางไว้แน่น ก่อนจะจับเธอกดลงไปบนที่นอนนุ่ม พร้อมกันนั้นชายหนุ่มก็ใช้ใบหน้าซุกไซร้ลงมาที่ซอกคอขาวของเธอ

ปลายฝนดิ้นรนขัดขืนด้วยความยากลำบาก เพราะร่างของชายหนุ่มที่ทาบทับอยู่ มันหนักเสียจนแทบจะทำให้กระดูกเล็กๆของเธอหัก แต่ความพยายามของปลายฝนยังไม่หมดลง แม้ว่าหนทางหนีรอดจากชายหนุ่มแทบจะไม่มี

อินทัชยอมถอนใบหน้าออกจากซอกคอขาว พร้อมกับจู่โจมเข้าใส่หญิงสาวหนักขึ้น เขากระชากเสื้อคลุมหญิงสาวออกจากตัว ก่อนจะถอดเสื้อกล้ามตามออกไปติดๆ ปลายฝนใช้มือปัดป้อง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะชายหนุ่มฉีกเสื้อของเธอออกจากตัว ด้วยความรู้สึกรำคาญ

หญิงสาวน้ำตาไหลรินด้วยความเสียใจ นี่เธอจะต้องเสียตัวให้ผู้ชายคนนี้ ทั้งที่เธอแค่ปฏิเสธเขาเท่านั้นเอง เวรกรรมอะไรของเธอ ที่ทำให้เธอต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ผู้หญิงมีตั้งมากมายที่พร้อมจะพลีกายให้เขา แต่เขากลับมาพยายามข่มขืนเธอเช่นนี้ คนอะไรเอาแต่ใจเสียจนไม่มีเหตุผล

ชายหนุ่มจัดการกระชากบราเซียตัวจิ๋วที่ยังปกปิดอกตูมเต่งอยู่เป็นชิ้นต่อมา ปลายฝนพยายามใช้มือปิดที่เนินอกตูมเต่งด้วยความทุลักทุเล แต่อินทัชก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด ชายหนุ่มพุ่งเป้าหมายไปที่สิ่งกีดขวางอย่างต่อไปนั่นคือ กางเกงยีนส์รัดรูป อินทัชจัดการถอดออกไปอย่างยากลำบาก เพราะหญิงสาวพยายามดิ้นรนขัดขืนอยู่ตลอดเวลา

แต่ในเมื่อชายหนุ่มกำลังต้องการเธอ อุปสรรคแค่นี้มันเล็กน้อยสำหรับเขา กางเกงยีนส์รัดรูปถูกดึงกระชากออกจากร่างบางด้วยความรุนแรง ปลายฝนทำตัวไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าจะปัดป้องส่วนไหนของร่างกายก่อน มือเล็กของหญิงสาวสลับที่ปัดป้องไปมาอย่างระเกะระกะ และในที่สุดชายหนุ่มก็สามารถจัดการกับกางเกงยีนส์รัดรูปตัวนั้นออกไปพ้นตัวจนได้ ตอนนี้ร่างบางก็เหลือเพียงแพนตี้จิ๋วห่อหุ้มอยู่เท่านั้น อินทัชจึงจัดการดึงทึ้งออกจากร่างบางอย่างไม่ใยดี

“คุณหยุดเถอะนะ แล้วฉันจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” ปลายฝนพยายามใจเย็นคุยกับอินทัชอีกครั้งด้วยน้ำตาที่อาบรินอยู่เต็มสองแก้ม

“คิดว่าคำพูดแค่นี้จะหยุดฉันได้เหรอ ในเมื่อฉันอยากได้เธอ ฉันก็ต้องได้” อินทัชเอ่ยเค้นเสียงรอดไรฟัน มันช่างดูน่ากลัวเหลือเกินสำหรับหญิงสาว