“โทษทีว่ะเพื่อน...น้องเค้าน่ะของกู...ไม่ใช่ของมึงนะ หึ ๆ ๆ”
ก้องภพหันมาตอบแล้วหัวเราะหงึก ๆ ในลำคอพลางเลิกคิ้วใส่
จนไอ้เพื่อนขี้สงสัยได้แต่หมั่นไส้แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะต้องรีบดึงสติกลับไปสนใจคอร์ดเพลงที่กำลังเป๋ของสายเบสในมือต่อ
ในช่วงดึกเกือบตีหนึ่งของค่ำคืนที่แสนวุ่นวาย หลังจากลูกค้าทยอยกลับกันเกือบหมดแล้ว
เหล่าพนักงานในร้านเริ่มเก็บกวาดเศษขยะและข้าวของต่าง ๆ กันอย่างรีบเร่ง
บางคนเมื่อเสร็จหน้าที่ของตนก็รีบกลับบ้านเพื่อไปพักผ่อน เพราะความเหนื่อยล้าเต็มที
ช้องนางเองก็เหมือนคนอื่น ๆ วันนี้หล่อนเหนื่อยจนปวดไปหมดทั้งตัว
หล่อนแอบคิดกับตัวเองเบา ๆ ว่าจะมีเรี่ยวแรงเหลือพอสำหรับก้องภพหรือเปล่า
คิดไปก็ยิ้มขำไป พลางเก็บข้าวของส่วนตัวใส่กระเป๋าด้วยความรีบร้อน เพราะตอนนี้ก้องภพกำลังรอหล่อนอยู่ที่ลานจอดรถมาครู่หนึ่งแล้ว
เมื่อแน่ใจว่าไม่ได้ลืมอะไร หล่อนก็รีบหันหลังขวับกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงป
