“อ้าว! ก็เห็นก้มหน้าพูด นึกว่ากลัวผมซะอีก” เสียงหัวเราะเบาๆทำให้พิมพ์รพีพรขัดใจยิ่งนัก
“คุณเลิกตีรวนหาเรื่องฉันแล้วไปนั่งอยู่เฉยๆได้ไหมปลัดเมฆ”
“ผมเป็นคนพลังงานเยอะ นั่งเฉยๆไม่ได้หรอกคุณ ผมร้อน ขอถอดเสื้อหน่อยนะ” ปลัดเมฆา ถอดเสื้อออกจากร่างทันทีที่พูดจบ
“ปลัดเมฆ ทำอะไรน่าเกลียด พิมพ์นั่งหัวโด่อยู่ไม่เห็นหรือไง”
“คุณต้องฝึกไว้ให้ชิน อีกหน่อยมาอยู่ร่วมห้องกันคุณจะเห็นมากกว่านี้อีก นี่จะบอกอะไรให้นะ ปกติแล้วผมไม่ใส่อะไรนอนด้วยนะ” พิมพ์รพีพรตาโตอ้าปากค้าง
“คุณก็หัดทำตัวซะใหม่ เห็นใจคนอื่นเขาบ้าง พิมพ์ไม่อยากเป็นตากุ้งยิง”
“นี่คุณพิมพ์...ถ้าจะมีใครสักคนเป็นตากุ้งยิงนะ ผมว่าผมเป็นไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว หึๆ” พิมพ์รพีพรเข้าใจความหมายในสิ่งที่ปลัดเมฆาพูดดี
“คุณมันจอมฉวยโอกาส” พิมพ์รพีพรรำพึงเบาๆ ไม่อยากจะเถียงเขาแล้ว มันเข้าเนื้อตัวเองตลอด
“ผมอยากให้คุณฉวยโอกาสกับผมบ้างจัง” แล้วคนที่อยากฉวยโ
