“ไม่เป็นไรหรอกกระถิน พี่พิมพ์ไม่เหนื่อย” พิมพ์รพีพรตอบอย่างเลื่อนลอย
“แต่พี่ว่าพิมพ์ควรไปพักผ่อนนะ” พีรพลพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม เขาสังเกตน้องสาวมาตั้งแต่เช้า พิมพ์รพีพรทำงานไม่พูดไม่จา ดูเหงาๆซึมๆจนน่าแปลกใจ
“ไปพักเถอะพิมพ์ เดี๋ยวพี่หนุงหนิงดูแลทางนี้ให้เอง สถานที่จัดงานต่างๆก็เตรียมพร้อมแล้ว เหลือแค่ตกแต่งดอกไม้สดก่อนวันงานแค่นั้นเอง” หนุงหนิงพยักพเยิดให้พีรพลพาน้องสาวไปพักผ่อน เพราะว่าที่เจ้าสาวดูเครียดจนน่าเป็นห่วง
“พี่พีรักพี่หนุงหนิงมากไหมคะ” พิมพ์รพีพรเอ่ยถามพี่ชายขณะเดินกลับเรือนใหญ่ มาตามทางที่ร่มครึ้มด้วยต้นไม้ใหญ่
“รักสิ รักมาก รักจนไม่รู้ว่าถ้าโลกนี้ไม่มีหนุงหนิง พี่ไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไง” พิมพ์รพีพรหยุดเดินถอนหายใจยาว
“เป็นอะไรยายตัวแสบ วันนี้ซึมผิดปกตินะ” พีรพลหันกลับมามองน้องสาวที่ยืนก้มหน้า เอาเท้าเขี่ยดิน
“คนเราไม่รักกัน แล้วจะแต่งงานกันไปเพื่ออะไรคะ” พีรพลยิ้มกว้
