วันไนท์
501 Words
พลอยใสนั่งอยู่ข้างๆ เขา โดยที่เขาไม่ได้ถามอะไรเธอเลย เขาปล่อยให้เธอนั่งเงียบๆ แล้วเขาก็อยู่ข้างๆ ปล่อยให้เสียงดนตรีและแสงสีในผับทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นชายหนุ่มก็สั่งเครื่องดื่มมาให้เธอ และพลอยใสก็ดื่มมันราวกับดื่มน้ำเปล่าเลยทีเดียว ฝ่ายชายได้แต่มองหญิงสาวด้วยความสงสัย เขาไม่รู้ว่าเธอไปเจออะไรมาเพราะเธอคือคนแปลกหน้า เขาก็ไม่อยากจะระราบระล้วง ถึงเรื่องส่วนตัวของเธอ เพื่อนเที่ยวมันก็คือความสัมพันธ์ที่จะต้องจบภายในคืนนี้ และแทบจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลย ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะนั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ เธอ แล้วก็รอดูต่อไปว่าเธอต้องการอะไรจากเขา
มีเพียงเสียงเพลงในผับที่ดังกระหึ่มอย่างต่อเนื่อง มันไร้ซึ่งเสียงการสนทนาของคนทั้งคู่ จนกระทั่งพลอยใสเริ่มรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง เธอจึงหันไปมองเขาอย่างเต็มตาอีกครั้ง
"ขอบคุณนะคะที่ให้ฉันนั่งด้วย" พลอยใสเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ เขาไม่พยายามถามมันก็เลยทำให้เธอรู้สึกสบายใจ
"ไม่เป็นไรครับ คุณนั่งให้สบายใจเถอะเพราะผมก็ไม่ได้มีเป้าหมายอะไร แค่มาดื่มคลายเครียดเท่านั้น" นาวินเอ่ยออกไปตามจริงวันนี้เป็นวันพักผ่อนของเขา หลังจากที่เครียดเรื่องงานมาตลอดทั้งวัน การมีเธอมานั่งเป็นเพื่อนมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
"คุณไม่ได้มากับเพื่อนเหรอคะ" พลอยใสถามต่ออย่างกล้าๆ กลัวๆ เธอนั่งกับเขาอยู่สักพักแล้ว แต่ทว่ากลับไม่มีเพื่อนของเขาเดินเข้ามาเลย เหมือนว่าเขามาคนเดียวยังไงยังงั้น
"ผมมาคนเดียว คุณเองก็มาคนเดียวเหมือนกันใช่มั้ยครับ" นาวินตอบแล้วหันมามองเธอ แววตาที่เย็นชาของเขามันน่าค้นหาเสียจริง แล้วเขาก็เอ่ยถามเธออีกกลับ เพราะเขาสังเกตว่าไม่มีใครเดินเข้ามาหาเธอและท่าทางของเธอมันเรียบเฉยเกินกว่าที่จะรอใครสักคนอยู่
พลอยใสพยักหน้า เธอไม่รู้จะเริ่มอธิบายเรื่องราวของตัวเองอย่างไร เพราะสิ่งที่เธอจะทำนั้นมันบ้ามาก ในใจเธอมีเพียงเป้าหมายเดียว นั่นคือการมอบพรหมจารีของเธอให้ใครสักคน เพื่อลบเลือนความเจ็บปวดจากสิ่งที่สาธิตทำ เธอไม่มีทางที่จะกลับไปเป็นของตายสำหรับเขา ถ้าเมื่อเขาได้นอกใจเธอแล้ว เธอก็จะไม่หวนกลับไปในชีวิตของเขาอีกแน่ๆ
"ฉันมีเรื่องที่อยากจะทำ และอยากให้คุณเป็นคนช่วย" พลอยใสพูดอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว ระหว่างที่เอ่ยออกไปนั้น หัวใจของเธอสั่นระรัวด้วยความตื่นเต้น
- Writer
