อย่ายุ่งกับลุงภารโรง

สองคนร้าย

“อย่าทำเลยนะ ขอร้อง!” อ้อนวอนเท่าที่จะทำได้ จนกว่าลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะมาเยือน

“งั้นก็ร้องสิ! แต่ร้องครางนะครู ฮ่าๆๆๆ” พวกมันไม่สนใจ ไม่เห็นใจ และไม่ปรานี

“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!” เธอก็เลยแหกปากตะโกน หวังว่าจะมีสักคนได้ยิน

“อยากโดนรุมโทรมรึวะ!!!!” ไอ้คนตัวดำร่างท้วมเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว เงื้อมือขึ้นแล้วตบหน้าเธอดังเพี๊ยะ! เพื่อแสดงอำนาจของผู้ล่าจอมเหี้ยมหาญ

“โอ๊ย!” ฝ่ามือหยาบกร้านของคนงานทำหน้าเธอเป็นรอยริ้วแดงเรื่อ สร้างความเจ็บแสบให้เธอจนน้ำตาซึมหางตา จนหัวใจแทบแตกร้าว ความหวาดกลัวสุดชีวิตทำจิตวิญญาณเธอแทบหลุดลอย

“อือ พวกแก! ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!” เธอตะคอกใส่หน้าเจ้าของฝ่ามือโหดอย่างโกรธแค้น

“อย่าดิ้นสิวะ!! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีก!” ไอ้คนตัวใหญ่หน้าตาดุดันจ้องเขม็งข่มขู่ หายใจฟึดฟัดเสียงดังลั่น ราวกับสัตว์ป่ากำลังตกมัน เตรียมขยี้เหยื่อด้วยกรงเล็บฉกรรจ์ “แม่ง...ขาวสวยไปทั้งตัวเลยว่ะ กลิ่นก็ห๊อมหอม...โอยย”

“อ่า...อ่า...” เธอหอบหายใจเร็วแรงจนตัวโยน หวาดกลัวจนหัวใจดิ้นสั่น หวาดหวั่นว่าอาจจะต้องมาทิ้งชีวิตไว้ในไร่ข้าวโพดอันเปล่าเปลี่ยว หลังจากมาบรรจุเป็นครูที่โรงเรียนแห่งนี้ได้เพียงสองเดือนกว่าเท่านั้น!!

ใช่แล้ว...แค่เพียงสองเดือนกว่าก็เจอเรื่องเลวร้ายที่อาจทำให้ชีวิตจบสิ้นเพียงเท่านี้ มันช่างเป็นชะตากรรมที่โหดร้ายและน่าเวทนาสิ้นดี

“ฮึ่มมม!!!” ไอ้คนตัวใหญ่ทมึนเหมือนยักษ์ครางคำรามน่ากลัวน่าสยอง จับจ้องมองเธอด้วยสายตาหื่นกระหาย แลบลิ้นเลียริมฝีปากคล้ำหนาอย่างหื่นเหงี่ยนหิวโหย “กูไม่ไหวแล้วโว๊ย กูขอก่อน มึงจับไว้สิ!!”

มันสั่งเพื่อนเสียงเข้ม พร้อมรูดซิปกางเกงยืนเก่าครึสกปรกจนสุดทาง ล้วงควักดุ้นเนื้อดำคล้ำแข็งทื่อออกมาโชว์ร่อน มือซ้ายดึงชักสาวรูดเร่งเร้า มือขวาจับสองขาของเธอถ่างออกจนกว้าง

“อร๊ายย! อย่านะ!! อย่า!!” ไม่เอานะ อย่าเอาของสกปรกเข้ามาในร่างกายเธอ อย่า...

“อยู่นิ่งๆ!!” ไอ้คนร่างท้วมซึ่งนั่งซ้อนหลังเธอไว้ รวบกอดรัดใต้ราวอกอวบอิ่ม ตวัดลิ้นเลียหูขวาของเธออย่างหิวโหยจนเปียกชื้น ขยับเลื่อนสองฝ่ามือขึ้นครอบครองสองเต้าโตในเสื้อเชิ้ต แล้วบีบขยำอย่างเมามันส์กระหืดกระหาย ทำเหมือนมันเป็นของเล่น